Page 47 - mag_98

της Κατερίνας Γεμελιάρη

Ένα ρολόι κρεμασμένο στον τοίχο, οι δείκτες του αργά και

βασανιστικά μετράνε με συνέπεια τα λεπτά και τις ώρες,
ξεθωριασμένοι πότε βγαίνει ο ήλιος, πότε το φεγγάρι… Φθινόπωρο, χει-

μώνας, άνοιξη, καλοκαίρι διαδέχονται το ένα το άλλο.

άνθρωποι Τα λουλούδια στον κήπο ανθίζουν και μαραίνονται και το ρολόι συνεχίζει

να μετράει τον χρόνο που περνά, το ρολόι μετράει τον χρόνο και η φθο-

ρά του χρόνου μένει χαράζεται με επιμονή πάνω στα άψυχα και έμψυχα
από τον χρόνο! αντικείμενα. Κι όσο πιο πολλά τα ίχνη του χρόνου τόσο λιγότερη η αξία

των αντικειμένων. Στο χρηματιστήριο της ζωής η φθορά στα έμψυχα όντα

επιδρά ακριβώς με την ίδια πτωτική τάση… Τα σπίτια αδειάζουν από τους

φίλους και τους συγγενείς, οι καθρέφτες σιωπηλοί μάρτυρες της μονα-

ξιάς καταγράφουν με συνέπεια κάθε ίχνος της φθοράς και το τηλέφωνο 47
κουδουνίζει αραιά και που, κυρίως από τις εταιρείες που αναζητούν νέ-

ους πελάτες.

Η τηλεόραση ανοιχτή όλη μέρα κι όλη νύχτα, η μοναδική ύπαρξη κάποιας
συντροφικότητας, μαζί με τις σκονισμένες κάρτες των γιορτών πάνω στο

τραπεζάκι της. Κάποτε σε αυτό το σπίτι μεγάλωσαν τρία παιδιά και όταν

πέρασαν τα χρόνια στα δωμάτια τους έπαιζαν τα εγγόνια. Παντού παιχνί-

δια πεταμένα, ανάμεσα σε βιβλία με παραμύθια. Η ίδια τους τα διάβαζε

κάθε βράδυ, μέχρι να παραδοθούν στο Μορφέα. Σε αυτή τη κουζίνα πό-

σες φορές δεν μαζεύτηκαν όλοι μαζί να ετοιμάσουν φαγητό; Κυριακές,

γιορτές, μέρες απλές, καθημερινές.

Αυτή η στόφα, που τώρα δεν ανάβει πια, ήταν η καρδιά του σπιτιού. Μα-

ζεύονταν εκεί τις νύχτες του χειμώνα και έψηναν κάστανα, ψωμί ζυμωτό.

Κι αυτός ο μεγάλος καθρέφτης που τώρα τη φοβίζει ήταν το αγαπημένο
τους παιχνίδι. Έπαιρναν κρυφά τα ρούχα και τα κολιέ της και έπαιζαν τις

μικρές κυρίες, κι εκείνη τις χάζευε κρυφά από το παράθυρο και τις «έντυ-

νε» με χίλιες ευχές.