Page 119 - mag_98

της Ρούλας Μονογυιού

Τώρα προσέχω τα γράμματα και τις λέξεις μου. Αφήνω σω-

στές αποστάσεις ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα στις αρά-

δες... Κάνω γράμματα στρογγυλά, όμορφα και κατανοητά.

Παίρνω χρωματιστούς μαρκαδόρους και βάζω χρώμα μέσα

στα γράμματα, σε κάποια γράμματα. Στο α και στο ο,

ας πούμε, είναι γράμματα που υπάρχουν παντού και χωρά-

ει χρώμα μέσα τους. Κάνω και κάποια σχεδιάκια ανάμεσα,

ένα μικρό σπίτι, ένα λουλούδι, ένα χαμογελαστό πρόσωπο...

αγγελάκια... Σα να πηγαίνω σχολείο και κάποιος θα τα δια-

βάσει...

Ξαναπάω πίσω. Μια μπρος μια πίσω... Παρατηρώ, με μαθαί- 119

νω, με βλέπω μέσα από τα γραμμένα μου και με αναγνωρίζω

χαρές και λύπες... Ανομολόγητα συναισθήματα... Κρυμμένα

σε σκοτεινά δωμάτια, πίσω από "παλιά βαριά έπιπλα" που

δεν μετακινούνται... Που δε θέλω να τα πιστέψω... Μα δεν

είμαι εγώ... Ή είμαι; Σα να με βλέπω πρώτη φορά... Σα να

συστηνόμαστε από την αρχή "εγώ κι αυτό"!

Χρησιμοποιώ μολύβι για να μπορώ να διορθώσω... Αλλά όχι

δεν μπορώ να σβήσω τίποτα...