Page 31 - mag_96N

της Χριστίνας Πομόνη

Τον σκύλο που καταλάβαινε το Εμάς.

πένθος. Τις στιγμές μας.

Την απεραντοσύνη της θάλασ- Τα σχέδια και τα γέλια μας.

σας το φθινόπωρο. Τα λόγια και τη φωνή σου.

Το χάδι που απορροφούσε τους Τις μέρες που όλα ήταν εύκο-

κραδασμούς. λα, τις μέρες που μου μιλού-

Τα σημειώματα που μου έφερ- σες, τις στιγμές που ήθελες

ναν δάκρυα χαράς. να βρίσκεσαι δίπλα μου, δίχως

Τις ανάσες που με έκαναν να λάθη, μόνο θέλω, μόνο επιλο-

ζω. γές, μόνο εμείς.

Νοσταλγώ. Νοσταλγώ την άνοιξη σε όλα.

Τις μέρες που οι άνθρωποι κοι- 31 31
Νοσταλγώ το φως.
τούσαν στα μάτια.

Μα απ'όλα αυτά μου έμειναν οι
Τις μέρες που η φιλία δε με-
φωτογραφίες.
τριόταν σε χρήμα.
Κι ένα χαμόγελο που κρύβει
Τις αντρίκιες συμπεριφορές.

Το χάδι στην ψυχή. όλα όσα κουβαλώ τόσα χρό-

Το χαμόγελο στο λεωφορείο. νια.

Την υπομονή και την κατανό- Σκέφτομαι μήπως σε συναντή-

ηση. Δεν είμαστε όλοι οι άν- σω τυχαία. Ίσως, αν με δεις

θρωποι ίδιοι. Ευτυχώς. να χαμογελώ, να χαμογελάσεις

κι εσύ. Ίσως, αν σου απλώσω
Νοσταλγώ.
το χέρι, να πάμε πάλι από την
Κάθε μέρα.
αρχή.
Κάθε λεπτό.

Καθετί που με έκανε να ισορ- Νοσταλγώ.

ροπώ. Τις μέρες που ήμουν παιδί.

Εσένα. Τις μέρες που δεν πονούσα.