Page 71 - mag_93
P. 71
της Κατερίνας Γεμελιάρη
στις εποχές, άρωμα και γεύση. Το Χαζεύω τον χορό του ζεστού αέρα
ξεκίνησα από την παιδική μου ηλικία που αναβλύζει από το ζεστό ποτήρι,
και το διατηρώ ακόμα. Δεν ξέρω γιατί περίπου δύο κύκλοι και μετά χάνεται,
αλλά είναι μια συνήθεια που αγαπάω. αφομοιώνεται από τον αέρα και
Άρχισε πάλι μια ψιλή βροχούλα, χάνεται. Αυτό συμβαίνει και με τους
σχεδόν χάνονται οι ψιχάλες όταν ανθρώπους όταν επιμένουν να
ακουμπάνε στην άσφαλτο, μόνο στα γίνονται ένα με την μάζα, χάνονται,
φυτά αφήνουν το στίγμα τους, είναι γίνονται αόρατοι αφού έχουν
κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανές θυσιάσει στον βωμό της σύγχρονης
πως απολαμβάνουν αυτό το ίχνος πραγματικότητας τα κομμάτια εκείνα
δροσιάς. Βγάζω λίγο το πρόσωπο του εαυτού τους, που τους κάνουν να
μου στη βροχή, νιώθω τις μικρές ξεχωρίζουν. Γιατί τέτοια επιμονή να
ψιχάλες να κεντάνε το μακιγιάζ μου. είμαστε όλοι ίδιοι; Γιατί να πολεμάμε
Λες και ξεδιψάνε το μέσα μου… Είχα ο καθένας τα ιδιαίτερα στοιχεία του
μια διάθεση σήμερα να μετρήσω και να χάνουμε την μοναδικότητά μας
τους ανθρώπους. Δύσκολη πράξη, ακολουθώντας δήθεν τις επιταγές της 71
επίπονη κάποιες φορές, είναι αυτή μόδας;
η βουτιά στο παρελθόν που ταράζει Κοιτάζω τα πεσμένα φύλλα γύρω
τα ήσυχα νερά της σκέψης μας, από το παπούτσια μου, κανένα δεν
ίσως και αυτή η ανάγκη που έχουμε μοιάζει απόλυτα με κάποιο, υπάρχουν
κατά καιρούς να μετράμε φίλους και μικρές οι μεγάλες διαφορές μεταξύ
εχθρούς. Αυτή η ανάγκη να νιώθουμε τους κι όμως όταν τα βλέπεις όλα
μέρος κάποιου συνόλου… ή ίσως μαζί για φύλλα τα λογαριάζεις όλα!
πάλι είναι αυτές οι μέρες που ξυπνάνε Μετράω ακούσια ανθρώπους,
οι πληγές από το παρελθόν και καθώς έρχονται διάφορες μορφές για λίγα
«πονάς» για τα πολλά που έδωσες και δευτερόλεπτα μέσα στην σκέψη
τα λίγα που πήρες, έχεις την ανάγκη μου. Για κάποιους έχω ξεχάσει τα
να κάνεις αυτό το δύσκολο μέτρημα, κοινά σημεία, τις φορές που έδωσα,
για να περάσεις ακόμα μια φορά που μου έδωσαν, εκείνες που με
τον ίδιο σου τον εαυτό από έλεγχο. πρόδωσαν και εκείνες που τους
Είναι αυτά τα κρυμμένα γιατί και που πρόδωσαν εγώ. Καλό σημάδι αυτό,
παίρνουν σάρκα και οστά ανά τακτά σκέφτομαι κατάφερα να σβήσω τα
χρονικά διαστήματα εσύ προσπαθείς ίχνη τους και κάπως έτσι έγιναν απλά
να ισορροπήσεις στο τεντωμένο αδιάφορα σημεία αναφοράς μέσα σε
σκοινί της ζωής σου! ένα ακόμα γαϊτανάκι σκέψεων.
