Page 28 - mag_93
P. 28
πΑΡουΣΙΑΣή
ΠΩΣ γεννιεΤαι
εναΣ
μΠΛε ηΛιοΣ
Του δΙονυΣή μΑΡΙνου
28 Μέσα δεκαετίας του ’70 σε ένα μικρο- να παίξουμε. Στο σαλόνι οι καρέκλες
αστικό δίπατο σπίτι στα Κάτω Πατήσια ήταν ημικυκλικά βαλμένες. Σαν να είχε
με αυλή, δέντρα, σκάλες που ανέβαι- στηθεί ένα μικρό αρχαίο θέατρο και σε
ναν σε κλειστά δωμάτια, ασβεστωμέ- λίγο θα εμφανίζονταν οι ηθοποιοί να
νους τοίχους και μια υγρασία που σου ξεκινήσει η παράσταση.
τρυπούσε τα κόκαλα. Ξεκίνησε με βρισιές, φωνές και κά-
Ήταν Κυριακή· αν και έχουν περάσει ποιους παράξενους γδούπους όπως
χρόνια από τότε, ο ήχος της καμπάνας όταν δέρμα πέφτει με ορμή σε άλλο
τρίζει ακόμη στα αυτιά μου. Φύγαμε δέρμα. Η φυσική μου περιέργεια με
άρον άρον από το σπίτι, λες και είχε ώθησε να παρατήσω το αδιάφορο παι-
πιάσει φωτιά το νοικοκυριό μας. Λίγο χνίδι που παίζαμε στην αυλή, δήθεν
ακόμη και θα με έπαιρναν μαζί τους τάχα αμέριμνοι, και μπήκα κρυφά στο
με τις πιτζάμες. Στο αυτοκίνητο άκουγα άδυτο των μεγάλων.
μισόλογα «στο είχα πει εγώ ότι θα γινό- Στο κέντρο του σαλονιού, εκεί που
ταν» ή «καλά δεν ντράπηκε καθόλου;» κανονικά θα έπρεπε να στέκονται οι
και ομόθυμα οι μεγάλοι στα μπροστινά ηθοποιοί, ήταν καθισμένη σε μια ψά-
καθίσματα «τώρα που έγινε πρέπει να θινη καρέκλα παλαιού καφενείου μια
βρούμε μια λύση». γυναίκα, γνωστή μου, το δίχως άλλο,
Η σύναξη ήταν μεταξύ συγγενών. Εμείς και με κατεβασμένο το κεφάλι, τα μαλ-
τα παιδιά είχαμε εξοβελιστεί στην αυλή λιά της χυτά σαν λουλούδια που είχαν
