Page 59 - mag_119
P. 59
του Κωστή A. Μακρή
Τα βιβλία του Κωστή Α. Μακρή:
«Ο Πιοζ Νάμε και οι πέντε γάτες» και «Η Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια», από τις Εκδόσεις Πατάκη.
«Ο Λευκάτας, η Φαγιουμάτα και οι 888 Νάνοι», από τις Εκδόσεις Φίλντισι.
κρασί και όλα όσα συνθέτουν, από με το “αστροναυτικό κράνος” μου
γαστρονομική άποψη, ένα παρα- να γυρνάω με τη σειρά μου, κι όχι
δοσιακό ελληνικό Πάσχα. για πολλή ώρα, τη σούβλα με το
Εγώ εμφανίστηκα στο πασχαλι- αρνί πάνω από τη θράκα της ψη-
νό γιορτάσι φορώντας περήφανα σταριάς, να βγάζω την μπέμπελη,
το κράνος μου και όλες και όλοι να σκάω σαν τζίτζικας, να ιδρο-
λέγανε -ή τουλάχιστον έτσι φα- κοπάω σαν χαμάλης αλλά ούτε
νταζόμουνα- πόσο σπουδαίος που μου περνούσε από το μυαλό
αστροναύτης ήμουν. Κι εγώ να να βγάλω το κράνος που εξαιτίας
καμαρώνω αδιάντροπα, σαν γύ- του -ή για χάρη του, μάλλον- τόση
φτικο σκεπάρνι. Με όλη τη ματαιο- δόξα και θαυμασμό μού επιδαψί-
δοξία, την έπαρση και την απουσία λευε όλο το σόι και οι λοιποί φίλοι,
αυτογνωσίας ενός προνομιούχου οι μεγάλοι κυρίως, που ήταν εκεί.
παιδιού οχτώ χρόνων, που ούτε Εννοείται ότι χαιρόμουνα όταν
πόλεμο, ούτε ορφάνια, ούτε ανα- έβλεπα βλέμματα ζήλειας από ξα- 59
πηρία, ούτε φτώχεια έχει γνωρίσει δέρφια κι άλλα άτυχα παιδάκια
και που κανένας Κάρολος Ντίκενς που δεν είχαν τέτοιο κράνος και
ή Έκτορ Μαλό δεν πρόκειται να τον δεν ήταν αστροναύτες δοξασμέ-
κάνουν ήρωα μυθιστορήματος. νοι, διάσημοι και ισχυροί όπως
εγώ. Ας μην παραλείψω, από την
Ίσως επειδή τα θυμάμαι πολύ καλά άλλη, ότι τα βλέμματα θαυμασμού
όλα αυτά, δεν παύω σήμερα να μερικών κοριτσιών με έκαναν τρι-
θαυμάζω φανερά, να κολακεύω σευτυχισμένο και εφάμιλλο του
και να ενθαρρύνω τα μικρά παιδιά Τομ Σόγιερ!
όταν κάνουν κάτι χαριτωμένο· από
ματαιοδοξία, για επίδειξη και για Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι, ε;
άγραν επαίνων. Εκτός αν κάνουν Ε, λοιπόν, όταν θυμάμαι τέτοια και
πολύ κακόγουστα πράγματα, οπό- χαίρομαι και δεν χαίρομαι. Χαίρο-
τε, συνήθως, σωπαίνω κι αφήνω μαι που η μνήμη μου είναι ακόμα
τους γονείς τους και άλλους να τα ζωντανή αλλά μέχρι εκεί.
κρίνουν. Δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια
Πάσχα του 1962 λοιπόν, ζέστη κα- από τότε και βρέθηκα στην αρχή
λοκαιρινή, ο ήλιος στο ζενίθ κι εγώ της εφηβείας μου. Οι σκέψεις, λό-
