Page 76 - mag_118
P. 76
Στο Φως της Άνοιξης της Mιμίκας Μαντά
ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
της," απάντησε η Μαρία.
ίσως, κάπως έτσι, έπρεπε να αρχί-
σει να υπάρχει κι εκείνη.
"Όπως και το φως. Όταν αφήνεις την
"Η άνοιξη δεν ανήκει μόνο στα λου- καρδιά σου ανοιχτή, η ελπίδα βρί-
λούδια και στα δέντρα, Άννα," συνέ- σκει τον τρόπο να μπει μέσα."
χισε η Μαρία. "Ανήκει σε όλους μας.
Αλλά πρέπει να την αφήσουμε να μας Ένα μικρό κορίτσι πλησίασε τις δύο
βρει. Να ανοίξουμε τις καρδιές μας, γυναίκες, κρατώντας ένα άνθος
όπως τα κλαδιά ανοίγουν στον ήλιο." μανόλιας στο χέρι. Το άφησε στην
Ο αέρας μύριζε υγρή γη και ανθι- παλάμη της Άννας, χαμογελώντας
σμένες υποσχέσεις. Τα φύλλα των πλατιά.
δέντρων ψιθύριζαν κάτι ακατανόητο "Για σένα," της είπε απλά.
αλλά παρηγορητικό. Η Άννα κοίτα-
ξε τον ουρανό, αφήνοντας μια ανά- Η Άννα ένιωσε τα μάτια της να
σα της να δραπετεύσει. Για πρώτη υγραίνονται. Το λουλούδι ήταν μι-
76 φορά, ένιωσε πως ίσως, μέσα σε κρό κι ανάλαφρο, αλλά μέσα του
αυτό το φως, υπήρχε χώρος και για έκρυβε όλες τις υποσχέσεις του κό-
εκείνη. Δεν ήξερε αν ήταν αρκετό, σμου. Άφησε το βλέμμα της να χα-
αλλά ήξερε ότι η άνοιξη δεν ρωτού-
σε. Απλώς ερχόταν. Εκείνη έπρεπε θεί στα παιδιά που έτρεχαν. Η ζωή
να βρει δύναμη, να αδράξει το φως, ήταν εκεί, δυνατή, γεμάτη φως.
να αφήσει πίσω της την φρίκη του Η Μαρία ακούμπησε το χέρι της στο
πολέμου και της προσφυγιάς. δικό της.
Στην άλλη άκρη του κήπου, ξαφνικά Δεν είπαν τίποτα. Το φως τις ένωνε.
ακούστηκαν παιδικές φωνές. Μια
ομάδα παιδιών είχε τρυπώσει στο Και αυτό, ήταν αρκετό!
εγκαταλελειμμένο μονοπάτι, τρέχο-
ντας ανάμεσα στα δέντρα, γελώντας
και φωνάζοντας. Η Άννα τα κοίταξε
με απορία.
"Δεν ήξερα πως έρχονται παιδιά
εδώ," είπε σιγανά.
"Η ζωή βρίσκει πάντα τον δρόμο
