Page 57 - mag_105
P. 57
της Μαρίας Στρίγkου
Πολύ. Αγανακτώ, βρίζω, τσακώνομαι τησε το ΑΜΚΑ μου για να μου γράψει
με το γείτονα. Τσακώνομαι με μια άλλη τη συνταγή.
βίδα δηλαδή. Και τι βγαίνει απ’ αυτό; Τα ίδια παίρνει και ο τάδε, ο δείνα, ο
Τίποτα. αυτός, ο άλλος. Βοηθούν, επέμεινε.
Α ναι, τα γράφω και στο διαδίκτυο, όσο Πήρα τα χαπάκια μου και περιμένω.
μ’ αφήνουν ακόμα. Εκεί θαρρώ πως Περιμένω, περιμένω, περιμένω, περι-
κάνω κάτι. Μα δεν αλλάζει τίποτα παρ’ μένω.
όλο το θυμό. Ένας θόρυβος γίνεται,
στιγμιαίος, μη νομίζεις πως διαρκεί Στο μεταξύ , οι παλιότερες βίδες, αυ-
πολύ κι ύστερα πάλι τα ίδια. τές που δεν αντέχουν πια, βγαίνουν στ’
Κάθε μέρα μαθαίνω για άλλες βίδες, άχρηστα. Τις τοποθετούν όλες μέσα σ’ 57
σαν εμένα, που αρρωστήσανε, που έναν μεγάλο κουβά και τις λιώνουν.
βγήκανε ελαττωματικές, που σκοτω- Κάτι θα φτιάξουν απ’ τη σωρό τους.
θήκανε σε ατύχημα, που χαθήκανε Δεν ξέρω τι. Περιμένω τη στιγμή που
μέσα σε μια νύχτα. Μαθαίνω για βίδες θα καταλήξω στον κουβά κι εγώ. Βοη-
που παραφρονήσανε, για βίδες που θούν και τα χάπια να μη νιώθω. Και το
οξειδωθήκανε, για βίδες που χάσανε διαδίκτυο λιγάκι, βοηθά. Βοηθά;
τα λογικά τους. ...........
Ο γιατρός της δουλειάς μου πρότεινε Όμως ΔΕΝ είμαι βίδα στη μηχανή
να πάρω αντικαταθλιπτικά. Είναι οικο- τους. Είμαι Άνθρωπος. Μήπως είναι
νομικά και σου φτιάχνουν λίγο τη διά- καιρός να το θυμηθώ; Μήπως είναι
θεση. Αμβλύνουν αυτό το αφόρητο αί- καιρός να αντιδράσω;
σθημα πνιγμού.
Από τότε που αφήσαμε τη μοναξιά
«Μα δεν έχω κατάθλιψη γιατρέ. Θλίψη
έχω. Κάποιος μου είπε πως ο θυμός τους να χτίσει τοίχους ανάμεσά μας,
που φιμώνεται γίνεται θλίψη. Έτσι δεν γίναμε βίδες στον απάνθρωπο μηχα-
είναι;» νισμό τους.
Κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε, Είναι αργά για να σωθούμε λοιπόν;
σαν εκκρεμές. Δεν απάντησε, μου ζή- (συνεχίζεται)
