Page 40 - mag_01

στην πόλη μου

Περπατάω μόνη της Μαρίας Θεοδώρου

Θα μπορούσε να είναι φιλοσοφία ζωής. Θα μπορούσε να είναι μια παραδοχή όλων αυτών
που φοβάμαι και προσπαθώ να κρατήσω μακριά, φέρνοντας τα πολύ-πολύ κοντά. Ό,τι δεν
μπορώ το απαρνιέμαι ή κάπως έτσι…
Αλλά, μερικές φορές, είναι κάτι τόσο απλό:
Περπατώ μόνη στo κέντρο της Αθήνας, κάθομαι σε διαλυμένες κούνιες και ονειρεύομαι…
Απογοητεύομαι και γοητεύομαι παράφορα και ταυτόχρονα. Στο μετρό διαβάζω ακόμη και
όταν δεν έχει θέση. Στο δρόμο ακούω πάντα μουσική. Η πόλη κατακλύζει το μυαλό μου με
ποιήματα, λεγεώνες ολόκληρες από στίχους. Μερικές φορές όλα αυτά γίνονται μαζί, χωρίς
προτεραιότητα, ίσως χωρίς ειρμό…αλλά πάλι, σκέφτομαι, η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύ
μεγάλη, και οι λέξεις, οι εικόνες, οι μουσικές και οι σκέψεις, οι ατμόσφαιρες και οι διαθέσεις
τόσες πολλές που πρέπει να χωρέσουν σε μια στιγμή και γιατί όχι, να περισσέψουν.
Είναι μια μαγεία ξεχωριστή όλο αυτό, περπατάς μόνος και βρίσκεις πάντα κάτι να σε
συντροφεύει. Να σας γράφω λοιπόν για τις δικές μου περιπλανήσεις;
Στην τσάντα μου έχω πάντα κάποια συλλογή ποιημάτων, το βιβλίο που διαβάζω, το mp3
μου και ένα τετράδιο (και σοκολάτες, καραμέλες και όλα τα συναφή, αλλά αυτό είναι μια
άλλη ιστορία). Μια φίλη μού έφερε κάποτε από τη Βηρυτό, ένα μικρό βιβλίο που λέγεται
“On Identity” («Περί Ταυτότητος»). Το ανοίγω ξανά, έχει έναν τρόπο να απαιτεί πολλές
1
αναγνώσεις και σήμερα είναι ακόμη πιο επίκαιρο απ’ όσο ήταν στην πρώτη ανάγνωση.
Διαβάζοντάς το αυτές τις μέρες στο μετρό και πάνω, στα λεωφορεία, σκέφτομαι πως κείμενο
και αναγνώστης συγχρονίζονται, όταν αυτό που είναι γραμμένο και αυτό που είναι γύρω είναι
ταυτισμένα.
Μέσα στο πλήθος βλέπω ανθρώπους που μοιάζουμε, βλέπω και τόσους άλλους διαφορετικούς
και σκέφτομαι πως όλοι ζούμε και κάνουμε το ίδιο πράγμα, μοιραζόμαστε ένα συρμό και ένα
δρόμο και μία πόλη και έναν κόσμο, με όποιον τρόπο και αν ζει ο καθένας τη ζωή του, ή από
όπου και αν ξεκίνησε να τη ζει. Ο Amin Maalouf αναφέρει στο βιβλίο του πως το μέλλον
μιας χώρας δεν μπορεί να είναι απλά και μόνο η συνέχιση της ιστορίας της αλλά ένας
συγκερασμός ιστορικής συνέχειας και βαθύτατων αλλαγών, αλλά και μεταγγίσεων. Δίπλα
σε αυτή την παράγραφο είχα γράψει παλιά με μολύβι «Ελλάδα».
Τελείωσα εχθές κάπου ανάμεσα σε “Ακρόπολη” και “Σύνταγμα” το πρόσφατο μυθιστόρημα
του J. Eugenides, “The Marriage Plot” . Λοιπόν δεν είναι “Middlesex” αλλά και πάλι, τι θα
2
μπορούσε να είναι “Middlesex” ; Κατά κάποιο τρόπο χαίρομαι γι’ αυτό. Έχει πάντα ενδιαφέρον
3
να παρακολουθείς αγαπημένους σου συγγραφείς να εξελίσσονται ή να διαφοροποιούνται.
Στην περίπτωση αυτή αισθάνομαι πως πρόκειται για διαφοροποίηση και όχι για εξέλιξη, αλλά
αυτό που έχει σημασία είναι πως μου άρεσε αυτό το βιβλίο, όσο το διάβαζα. Είναι πλούσιο
και διακειμενικό. Και ήταν καλή παρέα.
Φτάνω “Ευαγγελισμό” οπότε κλείνω το τετράδιο, μαζεύω το μολύβι και τώρα που το σκέφτομαι
δεν θα συνεχίσω με λεωφορείο: θα πατήσω play για ν’ ακούσω (σε πολλαπλές επαναλήψεις!)
ένα τραγούδι που μου έχει κολλήσει αυτόν τον καιρό, περπατώντας στη πόλη.
4

1 Maalouf, Amin. On Identity. London: Harvill Press, 2000.
2 Eugenides, Jeffrey. The Marriage Plot. London: Fourth Estate, 2011.
3 Eugenides, Jeffrey. Middlesex. London: Bloomsbury, 2002.
4 http://www.youtube.com/watch?v=OmLNs6zQIHo&feature=fvsr
40