Page 35 - mag_003
P. 35
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
γελία. Τόσο ξερή, που δεν ταΐζονται χρόνια από τον
έχει σημασία το χρώμα της. κρατικό κορβανά, άλλωστε
Τόσο τιμωρητική, που δεν κανείς δεν τους ζήτησε να
χρειάζεται να έχει πρόση- επιστρέψουν τα ποσά που
μο… πήραν…
Ήμουν στην πλατεία Συ- Πόσες ομοιότητες και πό-
ντάγματος. Θυμήθηκα τις σες διαφορές; Πολλές οι
μέρες που είχε ζήσει η πρώτες, ελάχιστες τελικά ZΏΡΖ ΣΆΡΗ
πλατεία αυτή λίγους μή- οι δεύτερες, που μάλλον
νες πριν. Αριστερά μου τα περιορίζονται σε δευτερεύ- Το προτελευταίο
σκαλιά. Πάνω απ’ αυτά τα ουσες. Κυρίαρχο; Η ισο- σκαλοπάτι
σκαλιά, θυμάμαι που ήταν πέδωση, ο στείρος καταγ-
μαζεμένοι διάφοροι αγανα- γελτισμός, οι επικίνδυνες Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ/2009
Σελίδες: 164
κτισμένοι. Με ελληνικές ση- ακροβασίες με τη λογική,
μαίες, εικόνες του Χριστού η άρνηση της όποιας πραγ- ...Η Έμμα θα μπορέσει επι-
και της Παναγίας, πανό με ματικότητας η οποία, στο τέλους να πει η ίδια την
μπλε συνθήματα. Κάποιοι κάτω-κάτω, εάν δεν συμφω- ιστορία της και, από το βήμα 35
με κουστούμια, κάποιοι με νεί μαζί μας, τόσο το χειρό- αυτό που με τόση φροντί-
ξυρισμένα κεφάλια, κάπου τερο γι’ αυτήν. Κοινός στό- δα τής φύλαξε η Ζωρζ, θα
εκεί κοντά τους, πρωτο- χος; Το απέναντι κτήριο. Να καταφέρει κάτι που στην
κλασσάτο συνδικαλιστικό καεί, να καεί το μπ…λο! Και πραγματική ζωή στερήθη-
στέλεχος με βαμμένο μαλλί στη θέση του; Μικρή σημα- κε: Να ζήσει. «Δεν κουραζό-
που ωρυόταν σε τηλεοπτι- σία έχει… μουν γράφοντας τα βιβλία
κά κανάλια να μην ανοίξει Το φαιό και το κόκκινο πρό- μου. Τους είχα πάντα όλους
το επάγγελμα του κλάδου σωπο ενός παραλογισμού. γύρω μου, ανθρώπους αλη-
που εκπροσωπεί. Συλλογές Χωρισμένο από 26 σκαλο- θινούς, ζωντανούς ακόμα
υπογραφών, εμβατήρια πα- πάτια, από το πάνω μέχρι το κι όταν είχανε πια πεθάνει.
τριωτικά, φωνές, κραυγές. κάτω μέρος της πλατείας. Έτσι ήταν κι η μητέρα μου
Κάτω από αυτά τα σκα- 26 σκαλοπάτια, αλήθεια, - νεκρή από χρόνια, όμως
λιά, άλλο πλήθος. Εδώ τα πόση απόσταση μπορούν ολοζώντανη όταν έγραφα
γράμματα στα πανό ήταν να εξασφαλίσουν; το πρώτο μου βιβλίο, και
κόκκινα και μαύρα, τα κε- Πλήρωσα κι έφυγα, χωρίς το άλλο, και το άλλο... Κι
φάλια δεν ήταν ξυρισμένα, να τελειώσω τον καφέ μου. έτσι ολοζώντανη έμεινε στη
κάποιες μορφές και αμφι- Επόμενος προορισμός μου μνήμη μου κι η τρέλα της,
έσεις που θύμιζαν άλλες κάπου στους Στύλους Ολυ- που πολύ αργότερα μάθα-
εποχές, πουρόκερς, λουκ μπίου Διός. Δεν θ’ ανεβώ με ότι δεν ήταν τρέλα αλλά
φερμένο από τα πάλαι ποτέ από τα σκαλοπάτια. Κάνω μια νόσος γνωστή σήμερα
Μάταλλα, σκηνές, απερ- τον γύρο από πίσω. Από στον καθένα - αλτσχάιμερ.
γοί πείνας, «λαϊκές» συνε- Φιλελλήνων. Κάνω την από- Στο τελευταίο μου βιβλίο,
λεύσεις που κατέληγαν σε σταση μεγαλύτερη. Δεν πει- αισθάνθηκα την ανάγκη να
ήδη πολυγραφημένα από ράζει. Μάλλον έχω κι ανά- χαρίσω στην Έμμα τη ζωή
πριν «ψηφίσματα». Άλλοι γκη να περπατήσω. Είναι
εργατοπατέρες που επίσης που αισθάνομαι πως έχω που δεν είχε, το τέλος μιας
φώναζαν στα τηλεοπτικά έναν μακρύ-μακρύ δρόμο δυναμικής γυναίκας, ικανής
κανάλια ότι οι ομοσπονδίες μπροστά μου για να φτάσω να ξεπεράσει τον πόνο και
τους που καλά κάνουν και στα αυτονόητα. να σταθεί στα πόδια της αυ-
τάρκης κι αξιοπρεπής».
