Page 39 - mag_05

ΦΥΣΗΞΕ Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ...

Ο τεμπέλης Ιούλιος!

μου έλεγε, ότι το μενού κάποιων από αυτά είναι και εξαιρετικά gourmet!

Μεσούσης της κρίσης και εν μέσω καλοκαιρινής λαύρας και αύρας,
ανοίγουν συνεταιρικά μαγαζιά, με τους συνεταίρους ν’ αναλαμβάνουν

τους ρόλους των σερβιτόρων, του μπάρμαν, του dj, της λαντζέρας κλπ, για
«να βγαίνει ένα αξιοπρεπές μεροκάματο». Οι εποχές του ενός ιδιοκτήτη-

επιχειρηματία με διάφορα καταστήματα, έναν υπεύθυνο στον καθένα, και

πολλούς εργαζόμενους (τις περισσότερες φορές ανασφάλιστους και «μαύρα»
αμειβόμενους) φαίνεται να έχουν παρέλθει. Ανεπιστρεπτί, θα επιθυμούσα

διακαώς να πω, αλλά φοβάμαι και την «ανάπτυξη» του Σαμαρά. Στην καρδιά

του φετινού καλοκαιριού επαναξιολογώ την οικογενειακή επιλογή να ζήσουμε
λίγο έξω από την πόλη, εδώ και μια δεκαετία περίπου. Είχε και τις δυσκολίες της

αυτή η επιλογή. Ιδιαίτερα τα προηγούμενα χρόνια που όλα φάνταζαν εύκολα,

καθώς το χρήμα έρεε άφθονο, η δυσκολία της εξοχής, του μακριά απ’ όλους 39
και όλα με έκαναν ν’ αναρωτιέμαι αν ήταν η σωστή κι ενδεδειγμένη. Σήμερα

βλέπω τις ανθισμένες πικροδάφνες, τις αγγελικές και τις μοσχομυριστές
λεβάντες. Καμαρώνω τη κατάφορτη ροδιά, απολαμβάνω τα ζουμερά

μούρα, μαζεύω ολόγλυκα καΐσια. Ακούω το πρωί τα κελαϊδίσματα των

πουλιών και το βράδυ τα κοάσματα των βατράχων. Κοιτάζω τα φώτα
του Λιτοχώρου, του Πλαταμώνα και της Κατερίνης να αντανακλώνται στη

θάλασσα και από εκεί στην ψυχή μου. Ανοίγω το παράθυρο στη νύχτα,
που λούζει τα πάντα γύρω με το φως των αστεριών. Ρωτάω τις πράσινες

σαύρες που λιάζονται αν υπάρχει θεός… Κι απλώνοντας τεμπέλικα τα

πόδια μου σε δύο καρέκλες σκηνοθέτη, νιώθω ευτυχισμένη…! “
Christine