Page 4 - mag_06

Edito_real του Β_56

Ο Σεπτέμβρης είναι ο πιο αδικημένος μήνας.

Παίρνει τη σκυτάλη από το καλοκαίρι και όλη την πλημμυρίδα των συ-
ναισθημάτων που μας έχει γεμίσει η ελευθερία της σκέψης, το γεμάτο

μπλε της θάλασσας, που κάθε μέρα έκλεινε ραντεβού με το καταγάλα-
νο του ουρανού και μας φόρτιζε με αισιοδοξία, ευεξία, αλμύρα και ήλιο.
Όποια προσπάθεια και αν κάνει ο Σεπτέμβρης και μόνο που ακούγεται

«Άντε και του χρόνου διακοπές» ή «Καλό φθινόπωρο», αρχίζεις να κλεί-
νεις έστω και αργά - αργά, όλα τα παράθυρα του ανοιχτού ορίζοντα που
είχες και σκύβεις πάνω σε λογαριασμούς και προβλήματα.

Προβλήματα, που δεν τα δημιούργησες απαραίτητα εσύ, αλλά είσαι
η κλασική παράπλευρη απώλεια (φράση που δυστυχώς μας έχει γίνει

πλέον πολύ οικεία).
Φταις όμως, που είχες επιλέξει εκείνη τη χρονική στιγμή να είσαι κοντά
στο πρόβλημα. Αλλά αυτά, θα τα πούμε άλλη φορά.
4 Όσες ομπρέλες και αν ανοίξεις λοιπόν για ν’αποφύγεις τα προβλήμα-

τα,δεν υπάρχει περίπτωση να είναι ομπρέλες θαλάσσης.

Τα προβλήματα και οι σκέψεις του Σεπτέμβρη δεν αποφεύγονται και
οι ομπρέλες γίνονται μόνιμο αξεσουάρ για να προφυλαχτούμε από τη
βροχή.
Και όμως, αυτή η μελαγχολία του Σεπτέμβρη

έχει και κάτι καλό, πολύ καλό.

Ξανασυναντιέσαι με φίλους (όχι γνωστούς, φίλους).
Παρατηρήστε τα παιδιά, όσο και αν στεναχωριούνται που χάνουν το
ανέμελο καλοκαιρινό παιχνίδι, αν τους πεις ότι στο σχολείο θα συναντή-

σουν φίλους που έχουν καιρό να τους δουν, το ανεπαίσθητο βούρκωμα
τους, αυτό που αποχαιρετά το καλοκαίρι,γίνεται σκέψη και ελαφρύ μει-

δίαμα. Τις περισσότερες φορές, αρχίζουν να ψιθυρίζουν και τα ονόματα
των φίλων που θα ξαναδούν.
Κατά βάθος, θέλουν να παίξουν στην αυλή, να πάνε στην καντίνα, να

«ζωγραφίσουν» στην τάξη τους το καλοκαίρι που πέρασε και θέλουν...
χωρίς να το θέλουν να μεγαλώσουν.
Για εμένα, οι αρχές του Σεπτέμβρη (στα σχολικά χρόνια), είχαν πάντα τη

μελαγχολία που είχα κάθε Κυριακή απόγευμα. Αν είχε χάσει και ο Πανα-
θηναϊκός, ήταν ακόμη μεγαλύτερη.

H H MOYΣΙΚΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ: «TO ΜΠΑΛΟΝΙ» ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΤΟΝΙΑ