Page 46 - mag_013

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ …ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ!
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ …ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ!

«Άλλη μια μπύρα, ε, Αργύρη; Κερνάω, έτσι κι αλλιώς…»
Ο Κώστας δεν περίμενε να πάρει απάντηση, αλλά κατευθείαν έκανε

ένα νεύμα στο νεαρό αλβανό αγόρι, που εδώ και αρκετά χρόνια στέκει

πίσω από τον πάγκο του συνοικιακού καφέ-μπαρ. Το «αφεντικό» του

μαγαζιού, που υποτίθεται κρατάει τη σάλα, κάθεται, ως συνήθως, με

κάποια από τις παρέες και πίνει μαζί τους σχολιάζοντας κι αγανακτώ-
ντας για τα πάντα, μ’ εκείνη την ένταση στη φωνή που την επιτρέπει η

αίσθηση ιδιοκτησίας του χώρου.

«Μπύρα στα παιδιά Αλία!» επανέλαβε Μετά; Η δικιά της δουλειά στο ρεστοράν
“επικουρικά”, φωνάζοντας από το τραπέ- δεν μπορεί ν’ αλλάξει ωράριο. Η κουζί-
ζι που ήταν καθισμένο τ’ αφεντικό, με τη να είναι στάνταρ απ’ τις επτά τ’ απόγευ-
σειρά του στο νεαρό αγόρι, χωρίς να μπει μα μέχρι αργά. Με τα παιδιά τι θα γίνει;
46 στον κόπο να προσέξει πως ήδη εκείνο Τώρα τα βολεύαμε με τον πιτσιρικά. Τον

είχε ανοίξει και προσφέρει την παγωμένη κράταγα εγώ τ’ απόγευμα, τον πήγαι-
μπύρα στον Αργύρη και τον Κώστα, που να στον παιδικό το πρωί που έφευγα
την είχαν ήδη σερβίρει στα ποτήρια τους για τη δουλειά, μετά αναλάμβανε η Λένα
και έπιναν. και πάει λέγοντας. Τώρα θάχουμε και το
Δύσκολη μέρα γι’ αυτούς. Ειδικά για τον μωρό. Πώς θα μπορέσω ν’ ανταποκριθώ
Αργύρη. Δούλευαν κι οι δυο στις απο- σ’ αυτό που λέει το αφεντικό; Και το’πε ο
θήκες του μεγάλου γωνιακού κτηρίου μαλάκας καθαρά: Όποιος θέλει. Όποιος
που βρισκόταν απέναντι από το μικρό δε θέλει, δρόμο. Έτσι κι αλλιώς χάρη σας
καφέ-μπαρ, εκεί στον Ταύρο, κοντά στις κάνω. Οκτώ άτομα στην αποθήκη, είστε
γραμμές του τραίνου. Μεγάλη εισαγωγι- ήδη πολλοί!»
κή εταιρεία, έφερνε κυρίως από Κίνα και «Άστα να πάνε, ρε Αργύρη», είπε, μη
Ταϊβάν μικρές και μεγάλες ηλεκτρικές συ- βρίσκοντας άλλη απάντηση ο Κώστας,
σκευές, αλλά και διάφορα άλλα είδη κατά τσουκρίζοντας ξανά το ποτήρι του στο
καιρούς. Εικοσιένα χρόνια εργαζόμενος ακουμπισμένο στο τραπέζι ποτήρι του
εκεί ο Κώστας, καμιά δεκαριά ο –έτσι κι φίλου και συναδέλφου του. Τράβηξε μια
αλλιώς κατά πολύ νεώτερος– Αργύρης. γερή ρουφηξιά απ’ την μπύρα του, έγλυ-
Πριν τρία μόλις χρόνια, στην αποθήκη ψε αργά τον αφρό απ’ τις γωνίες των
δούλευαν δεκαεπτά. Σήμερα έχουν απο- χειλιών του. «Ευτυχώς εμείς με παιδιά
μείνει, εκτός του Κώστα και του Αργύρη, έχουμε ξεμπερδέψει εδώ και χρόνια. Δε-
άλλοι έξι. καοκτώ έκλεισε φέτος ο μεγάλος, δεκάξι
«Και, ας πούμε πως δέχομαι ρε Κώστα, μισό η άλλη, η τσαπερδόνα. Εμένα το
εντάξει, σπαστή η βάρδια και δυο ώρες πρόβλημά μου δεν είναι βέβαια ποιος θα
παραπάνω απλήρωτες. Πώς θα γίνει; μας τα κρατήσει, αλλά τι διάολο θα κάνω
Τώρα, ας πούμε, που η Λένα είναι σπί- απ’ του χρόνου. Ο μεγάλος δίνει πανελ-
τι, μπορώ. Τον άλλο μήνα όμως γεννάει. λήνιες φέτος. Του’πα βέβαια, να κοιτάξει
Και καλά, θα μείνει σπίτι για λίγους μήνες. να μπει σε καμιά σχολή εδώ, αλλά αν πε-