Page 40 - mag_014

ΦΥΣΗΞΕ Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ...
Ελπίδα...

Αυτός ο κόσμος μισό βήμα μπροστά τρία βήματα πίσω ολοτα-

χώς. Όταν το καλοκαίρι διάβαζα ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε αληθι-

νά γεγονότα της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων στην Αμερική, τα

οποία διαδραματιζόταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκα

ότι ευτυχώς που ο καπιταλισμός σαν σύστημα προόδευσε κι έχει πλέον

πιο ανθρώπινο πρόσωπο - στις δυτικές κοινωνίες τουλάχιστον. Τι πα-

ραμύθι! Ήρθε το περιστατικό με τους εργάτες γης στη Μανωλάδα

να κατεβάσει το μπερντέ του καραγκιόζη από τα μάτια μου. Είχε

προηγηθεί και η ωμή τρομοκρατία στην Ιερισσό, αλλά φαίνεται δεν ήταν
αρκετή, για να πω με βεβαιότητα ότι όλοι μας εκθρέψαμε το αυγό του

φιδιού, χαυνωμένοι μπροστά στους δέκτες μας βλέποντας ειδήσεις που

μας «εξόργιζαν;» και Λαζόπουλο που μας «ανακούφιζε;». Ζούμε στο πα-
40 ρόν του μέλλοντος του μεγάλου αδελφού. Ελεγκτές και ελεγχόμενοι

έξωθεν. Ύπουλα, με μότο τη φράση «καλή η εμπιστοσύνη αλλά καλύτε-

ρος ο έλεγχος», περνάει το μήνυμα. Ο έλεγχος ο οικονομικός, ο ολοκλη-

ρωτικός, ο εξονυχιστικός, ο απάνθρωπος. Το πείραμα της διάβρωσης
των συνειδήσεων έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν. Έστησαν οι

άνθρωποι καινούριους θεούς κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους.

Τους έδωσαν ονόματα, χρήμα, καριέρα, ομορφιά, ηδονή και άρχισαν τις

θυσίες. Μικρές στην αρχή, ο καθένας ό,τι είχε και μπορούσε. Η διάβρω-

ση εξ ορισμού σημαίνει λίγο-λίγο μα ταυτόχρονα σταθερά απαρέγκλιτα.

Δεν είναι παραχώρηση στις αρχές μου, να δεχθώ ένα μικρό δώρο από

κάποιον που θέλει να μου δείξει την ευγνωμοσύνη του. Το ζήτημα αν τον

έχω ευεργετήσει αληθινά και γιατί πρέπει να νιώθει ευγνωμοσύνη είναι