Page 58 - mag_20
P. 58
έπρεπε να διαχειριστεί και να διεκπεραιώσει.
ΣΤΙΓΜΕΣ Φρόντιζε πάντα να καλύπτει τις πνευματικές της Κατερίνας Επιτροπάκη
και επαγγελματικές ανησυχίες και ανάγκες η κλειδωμένη εξώπορτα. Ούτε απασχόλησε τη
του με όποιον τρόπο θεωρούσε καλύτερο. Πί- σκέψη του το πού να βρίσκεται εκείνη, όταν
ρος συνήθως στο σπίτι. Ήταν πολλές οι χρο- στευε πως η ζωή του ήταν στρωμένη και όλα αντιλήφθηκε πως στο σπίτι δεν ήταν κανείς.
νιές, που δεν «ψυλλιαζόταν» ότι η μέρα είναι απλώς μπορούν να πηγαίνουν καλά, χωρίς ιδι- Έβγαλε τα ρούχα του, έπλυνε τα χέρια του,
κάπως διαφορετική, ούτε καν από τον ξεχω- αίτερη προσπάθεια, πέρα από την ενασχόληση έβαλε τις πιζάμες και τις παντόφλες του και κα-
ριστό τρόπο που εκείνη θα είχε ετοιμάσει το με όσα τον ενδιαφέρουν προσωπικά. τευθύνθηκε στην κουζίνα, να δει αν υπάρχει
τραπέζι, έχοντας κάτι εκλεκτότερο και ιδιαίτε- «Κοσμά και Δαμιανού είναι σήμερα. Και συ- κάτι για φαγητό.
ρα προσεγμένο. Συνήθως απλά έτρωγε, πεινα- μπτωματικά, το πληροφορήθηκα από το ρα- Συνειδητοποίησε πως εκείνη τον είχε εγκατα-
σμένος, ανταλλάσσοντας, ως συνήθως, λίγες διόφωνο. Για φαντάσου…», σκέφτηκε κάπως λείψει, την τρίτη φορά που διάβασε το μακρύ
κουβέντες μαζί της, αναφορικά με την ημέρα συγκλονισμένος. σημείωμα που βρήκε κρεμασμένο στο ψυγείο. και να της πει «χρόνια πολλά» με ένα πάθος
στο γραφείο, τις δουλειές του, ή ό,τι άλλο τον Αχ, ας μπορούσε να γυρίσει τη ζωή του τέσσε- Αν και κάπου πρέπει να ‘χει ακόμα φυλαγμένο σαν να επρόκειτο, εάν το κάνει, να συμπυκνώ-
απασχολούσε ή απασχολούσε και τους δυό ρα χρόνια πίσω… Να προλάβαινε, ένα χρόνο εκείνο το χαρτί, ωστόσο δεν θυμάται ακριβώς σει σε δυο λέξεις όλες τις ευχές και τα δώρα
τους εκείνη την εποχή. Ακόμα κι όταν έβαζε πριν, να τα διορθώσει όλα. τι έγραφε. Θυμάται τα δικά του συναισθήματα. που της χρωστούσε από τα χρόνια που ήταν
το ποτήρι με το κρασί στα χείλη του, λέγοντας Ας μπορούσε να ήταν σήμερα στην 1η του Νο- Την αρχική του απορία είχε διαδεχτεί ο θυμός μαζί. Περιέργως θυμόταν ακόμα το κινητό της
ένα ξερό «στην υγειά μας», δεν παρατηρούσε έμβρη του 2009. Θα είχε ακούσει την εκφω- και ο άγριος εκνευρισμός του. Όταν την πήρε τηλέφωνο, αν και δεν το είχε ξανακαλέσει από
τα μάτια της που ήταν καρφωμένα στις άκρες νήτρια. Θα έφευγε νωρίτερα από το γραφείο. στο τηλέφωνο, πρέπει να της είχε μιλήσει πολύ τότε. «Έξι εννιά τριανταέξι...»
των χειλιών του, να δει αν θα της ψελλίσουν Πολύ νωρίτερα. Τόσο που να προλάβαινε να άσχημα, τόσο που η μνήμη του δεν θέλησε να Έκλεισε το ακουστικό απογοητευμένος. «Does
κάποια ευχή παραπάνω. κατεβεί με τα πόδια στην αγορά. Να κάνει ένα το κρατήσει πια. Δεν το θυμάται στις λεπτομέ- not exist», τον είχε ενημερώσει η ηχογραφη-
Κάθε φορά, έλεγε πως δεν θα ξανασυμβεί και μεγάλο περίπατο στα μαγαζιά. Να κοιτάξει βι- ρειές του εκείνο το τηλεφώνημα. μένη γυναικεία φωνή.
την επόμενη χρονιά. Όμως κάθε χρόνο δι- τρίνες σκεπτόμενος εκείνην. Να βασανιστεί Το αίσθημα του κενού που ένοιωσε το επό- Κι όμως. Κάποτε υπήρξε και ήταν πάντοτε εκεί,
απίστωνε πως πάλι είχε ξεχάσει τα γενέθλιά για πολύ ώρα. Να προσπαθήσει να φανταστεί μενο διάστημα, επεδίωξε και κατάφερε να το περιμένοντας την κλήση του. Αισθάνθηκε ν’
της. Το διαπίστωνε συνήθως τη στιγμή που όποιο –δυνητικά– δώρο βλέπει, στο λαιμό ελέγξει εγκαίρως. Συνέχισε τη ζωή του, προ- ακούει τον ήχο της φωνής της, ν’ απαντάει
αντιλαμβανόταν τα υγρά της μάτια. Ήταν η της, στο χέρι της, στο κορμί της, επάνω της. σπερνώντας την και διαγράφοντάς την σιγά- «έλα Κώστα μου», όπως κάθε φορά που της
στιγμή που το παράπονό της έβρισκε διαβα- Να γυρίσει σπίτι με λουλούδια και με ό,τι θα σιγά. Ή, τουλάχιστον, νομίζοντας πως κατα- τηλεφωνούσε.
58 τότητα στην ψυχή του. Τις πρώτες χρονιές, είχε διαλέξει αποκλειστικά για εκείνην. Να δει φέρνει να το κάνει. Αγίων «αναργύρων», ψιθύρισε στον εαυτό 59
συνοδευόταν με αρκετά κλάματα και αρκετή νοερά το χαμόγελό της όταν της το δίνει. Να Επιχείρησε κι άλλες σχέσεις με γυναίκες, στα του, γελώντας λιγάκι ειρωνικά. Αισθάνθηκε
διαμαρτυρία από την πλευρά της. Εκείνος το την αγκαλιάσει. Να της πει δυνατά, πολύ δυ- τρία αυτά χρόνια. Φρόντιζε να είναι πιο προ- ιδιαίτερα φτωχός, σαν να μετάφραζε τα «αρ-
αισθανόταν σαν από μέρους της προσπάθεια νατά για να το ακούσει κι ο ίδιος, πόσο την σεχτικός, ως προς τον χώρο που δίνει από τη γύρια» σε συναισθήματα και να αντιλαμβάνε-
ενοχοποίησής του, κάτι που του ήταν όχι μόνο αγαπάει. Πόσο σημαντική είναι για εκείνον. ζωή του. Φρόντισε να μην συγκατοικήσει ξανά ται ότι του λείπουν πάρα, μα πάρα πολλά.
δυσάρεστο, αλλά και κάποιες φορές αφόρη- Πόσο την έχει ανάγκη. Πόσο άχαρη μπορεί να με καμία. Διατήρησε αποστάσεις ασφαλείας, Ακούγοντας την πόρτα του γραφείου να ξα-
το. Όσο πέρναγαν τα χρόνια, εκείνη έπαυε να είναι η ζωή ενός μεσόκοπου εγωιστή που δεν περιόρισε τα πράγματα ως το σημείο που δεν νανοίγει, είδε τον Ανδρέα να μπαίνει κρατώ-
δημιουργεί σκηνικά. Συνήθως το παράπονο υπάρχει κανένας να τον ενοχλεί, κανένας να διαταράσσουν την επιμελώς τακτοποιημένη με ντας, εκτός από την τυρόπιττά του και 5-6 σο-
σκαρφάλωνε μέχρι τα βουρκωμένα της μάτια. διεκδικεί την προσοχή και το ενδιαφέρον του, όλα όσα τον αφορούν, ζωή του. κολατένιες καριόκες, τυλιγμένες σε ασημένιο
Μετά είχε κι αυτό παραιτηθεί. Όχι, δεν είχε αλλά και κανένας να τον περιμένει όταν γυρί- Άλλαξε τρεις-τέσσερις σχέσεις, χωρίς κόστος, χαρτί.
μειωθεί. Είχε όμως ζαρώσει, είχε κοντύνει το ζει σπίτι. Να της πει πόσο δυσάρεστο τσίμπημα χωρίς πόνο, χωρίς αίσθημα ενοχής ή εγκα- «Είναι κέρασμα από τον Κοσμά στο σνακ μπαρ»,
μπόι του, ώστε να μην βγαίνει σε λέξεις από τα στο στήθος είναι ο ήχος του δικού του κλει- τάλειψης, χωρίς θυμό. Και απλά συνέχισε σ’ είπε, αφήνοντάς τις πάνω στο τραπεζάκι.
χείλη της, να μένει κουλουριασμένο μέσα της, διού στην εξώπορτα του σπιτιού, όταν γυρί- αυτό που ονομάζει, κανονικότητα. «Ελπίζω δεν ξέχασες να του πεις Χρόνια Πολ-
θεωρώντας μάταιη κάθε παραπέρα έκφρασή ζοντάς το τρεις φορές, διαπιστώνει πως είναι Είναι μάλλον η πρώτη φορά που συνειδητο- λά κι από μας», είπε ο Κώστας, σκουπίζοντας
του. το ίδιο κλειδωμένη, όπως την άφησε το πρωί ποιεί την απώλεια. Μια απώλεια που εγκατα- με την άκρη του πουλόβερ του τα θαμπωμένα
Ποτέ του δεν ήταν εκδηλωτικός. Η αλήθεια φεύγοντας. στάθηκε σιγά-σιγά μέσα του, διεκδίκησε το πρεσβυωπικά γυαλιά του…
είναι, πως ελάχιστο χώρο έδινε στην καρδιά Συνέβη τρία χρόνια πριν. Ήταν καμιά δεκα- χώρο της, ρίζωσε. Κι εκείνος απλά παριστάνει
και στη σκέψη του σε ότι δεν αφορούσε τον πενταριά μέρες αργότερα, 17 Νοέμβρη του πως δεν την βλέπει, όλον αυτό τον καιρό…
ίδιο. Θεωρούσε τη ζωή του αρκετά γεμάτη με 2010. Το θυμάται γιατί, λόγω της πορείας του Έχει μάθει νέα της από κοινούς φίλους. Εκείνη
τη δουλειά του, με τα χόμπυ του, με όλα όσα Πολυτεχνείου, το μετρό δεν έκανε στάση σε είχε προχωρήσει τη ζωή της κι ήταν με κάποιον
κάποιους σταθμούς. Είχε αναγκαστεί να κατε- άλλον άνδρα. «Φαίνεται να είναι μια χαρά», τον
Κοσμά & βεί στους Αμπελόκηπους και να γυρίσει προς είχαν πληροφορήσει οι κοινοί τους γνωστοί.
Τον κυρίευσε μια ανυπέρβλητη επιθυμία να τη
Ιλίσια με τα πόδια. Είχε καθυστερήσει αρκε-
τά να φτάσει σπίτι. Δεν τον είχε ανησυχήσει βρει. Ήθελε να της ευχηθεί για τα γενέθλιά της
Δαμιανού
