Page 57 - mag_20

ΣΤΙΓΜΕΣ της Κατερίνας Επιτροπάκη

Αυτή τη φορά

δεν κρατήθηκε. Έκλεισε τα καυγαδάκια αυτά αποτελούσαν το «δυνα- τάζουν!», διέκοψε στην τελευταία στροφή του
μωτικό» τους, το ελιξίριο της μεταξύ τους σχέ-
τραγουδιού η φωνή της εκφωνήτριας της μου-
με θόρυβο την οθόνη σης, ώστε να μπορούν να συνυπάρχουν και να σικής εκπομπής. «Χρόνια πολλά στον Κοσμά,
στο Δαμιανό, στον Αργύρη, στην Αργυρούλα,
συνεργάζονται τόσα χρόνια με επιτυχία.
του λάπτοπ, χτύπησε το Τελείως διαφορετικοί τύποι, είναι αλήθεια. αφιερώνοντάς τους, μαζί με την αγάπη μας, το
επόμενο τραγούδι».
Εξωστρεφής, κοινωνικός και πάντα πρόσχα-
χέρι του στο γραφείο... ρος ο κύριος Ανδρέας, εντελώς το αντίθετό Η Ελένη Δήμου, διαδέχθηκε την πριν την ώρα
του ο κύριος Κώστας. Ο δεύτερος έδειχνε
της «κομμένη» Ελευθερία Αρβανιτάκη.
αρκετά στρυφνός και γκρινιάρης με το παρα- …«καρδιά μου να ζήσεις και να 'σαι καλά/θα
μικρό, ωστόσο η ίδια εκτιμούσε περισσότερο βρεις στο παρμπρίζ μια κασέτα καινούρια/γε-
την συνεργασία μαζί του, μια και ήταν πάντοτε μάτη τραγούδια για χρόνια πολλά»…
συγκεκριμένος σ’ αυτά που της ζητούσε να κά- «Κοσμά και Δαμιανού! Των Αγίων Αναργύ-
νει, καθώς και πιο μεθοδικός και αποτελεσμα- ρων σήμερα» Αναφώνησε ο Ανδρέας, σαν να
τικός από τον παρορμητικό κύριο Ανδρέα. βρήκε την ευκαιρία να διακόψει το ηχητικό μο-
Για να του κάνει το χατήρι, σηκώθηκε από τη νοπώλιο του ραδιοφώνου.
θέση της και χαμήλωσε τον ήχο του ραδιοφώ- «Ω, ναι, θάχει πανηγύρι και στο χωριό του πα-
νου στο στερεοφωνικό. Το άφησε ωστόσο τέρα μου», συνέχισε στο ίδιο θέμα και η νεαρή
σε ένταση τέτοια, που να είναι δυνατή η ευ- σχεδιάστρια.
κρινής ακρόαση, προσπαθώντας να επιτύχει «Να θυμηθούμε να πούμε χρόνια πολλά και
μια ισορροπία ανάμεσα στα γούστα των δύο στον Κοσμά, το παιδί στο σνακ μπαρ στη γω-
προϊσταμένων της. νία που παίρνουμε τις τυρόπιττες. Και μια και
56 Συνέχισαν και οι τρεις τη δουλειά τους αμίλη- το ‘φερε η κουβέντα, λέω να πεταχτώ να του 57

τοι. Ο γλυκός ήχος της φωνής της Ελευθερίας ευχηθώ και να πάρω και μια τυροπιτούλα γιατί
Αρβανιτάκη που ακουγόταν, έμοιαζε να επεμ- πείνασα. Θέλετε κι εσείς;» Ο Ανδρέας είχε αυ-
βαίνει προωθητικά στην αποκατάσταση της τόματα, τελειώνοντας τη φράση του, φορέσει
Κοσμά & Δαμιανού …«στ’αληθινά, στα ψεύτικα, το λέω και τ’ ομολο- την πόρτα.
ηρεμίας και της γαλήνης στο χώρο.
και το μπουφάν του και κατευθυνόταν προς

γώ, σαν να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ, μες τη ζωή
«Εγώ όχι, κάνω δίαιτα κι έχω μαζί μου μήλα»,
απάντησε γελώντας η νεαρά.
πορεύτηκα»
Χαλάρωσε κι ο Κώστας. Η αλήθεια είναι πως
ένοιωθε τελευταία τα νεύρα του αρκετά τε- Κοίταξαν κι οι δυο τον Κώστα. Ο ίδιος ήταν
σαν να μην τους είχε ακούσει καν. Ήταν ξανά
ντωμένα, χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει το σκυμμένος στο γραφείο του, σαν να μην υπήρ-
λόγο. Κατάλαβε κι ο ίδιος ότι μάλλον το πα- χαν οι άλλοι δύο στο χώρο. Κοιτάχτηκαν μετα-
α θυμωμένα μάτια του, έκαναν το γύρο και τα αυτιά σου στις μελωδίες, σταμάτα να ράκανε, να βάζει πρωί-πρωί τις φωνές, ενώ ξύ τους. Ο Ανδρέας σήκωσε αδιάφορα τους
του χώρου, κοιτώντας πάνω από τα πρε- είσαι τόσο σπαστικός! Χαλαρή μουσική παίζει, αυτόματα το συνδύασε με την ανησυχία για ώμους και κατευθύνθηκε έξω απ’ το γραφείο.
Τ σβυωπικά γυαλιά του, όπως έβαζε τις επιτέλους, κάνε μια προσπάθεια να ελέγξεις την υγεία του. «Λες να έχω κάποιο θέμα με την Έτσι όπως ήταν σκυμμένος, τάχα απορροφη-
φωνές στο συνεταίρο του, που καθόταν απένα- τον εκνευρισμό σου!». πίεσή μου;» σκέφτηκε. «Από βδομάδα θα κοι- μένος στη δουλειά του, ο Κώστας προσπαθού-
ντι: «Κλείστε το ή χαμηλώστε το, το γαμημένο Χαμογέλασε, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι τάξω να κλείσω κάποιο ραντεβού για γενικές σε να μην γίνει αντιληπτό από τους άλλους το
το ραδιόφωνο, επιτέλους! Κάθε μέρα το ίδιο στη νεαρή σχεδιάστρια, υπάλληλο του γρα- εξετάσεις», αποφάνθηκε, καθώς παραιτούταν τρέμουλό του. Τον είχε πιάσει ξαφνικά, όπως
βιολί θα ‘χουμε; Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ!» φείου, που τους παρακολουθούσε σιωπηλή οριστικά από το θυμό και την έντασή του, αφή- άκουσε τη φωνή της εκφωνήτριας.
«Αμάν ρε Κώστα με τη γκρίνια σου», αποκρί- συνεχίζοντας τη δουλειά της, χωρίς να δείχνει νοντας τη φωνή της Ελευθερίας να διαβεί τον Επαναλαμβανόταν σχεδόν κάθε χρόνο. Κο-
θηκε ο Ανδρέας, χωρίς να δείξει να πολυπτο- ανήσυχη, μια και τέτοια σκηνικά ήταν σχεδόν λαβύρινθο των αυτιών του κι από κει να περά- σμά και Δαμιανού. Των Αγίων Αναργύρων.
είται. «Το ξέρεις ότι έχεις εξελιχθεί απολύτως καθημερινά. Τα «αφεντικά» της, οι δύο συνέ- σει μέσα στο υπόλοιπο κορμί του, γαληνεύο- Ηταν η μέρα που γιόρταζε κι εκείνη. Είχε όμως
σε έναν ανυπόφορο γεροντοκόρο; Σε πειρά- ταιροι του αρχιτεκτονικού γραφείου, συνήθι- ντας τα νεύρα του. τα γενέθλιά της, όχι την ονομαστική της γιορ-
ζει τώρα και η μουσική; Ηρέμησε, αγόρι μου, ζαν τόσο πολύ να λογομαχούν με μικροπράγ- «Να πούμε σήμερα χρόνια πολλά σ’ όλους τή. Εκτός από την πρώτη χρονιά που ήταν μαζί,
χαλάρωσε λιγάκι. Συγχρόνισε τα νεύρα σου ματα, που η ίδια είχε αρχίσει να πιστεύει πως τους ακροατές και τις ακροάτριες που γιορ- δεν τα είχε θυμηθεί ποτέ του. Γύριζε αδιάφο-