Page 49 - mag_80
P. 49
της Μαριάννας Κουμαριανού
της Μαριάννας Κουμαριανού
βγει από μέσα του σαν επιθυμία ή απλά κάτι προκειμένου να μην διαψεύσουν
εγώ το θεωρώ καλό και «χτίζω» για κά- τις προσδοκίες των γονιών τους.
ποιον άλλον μια εικόνα τέτοια. Χμ… Επίσης, κάθε γονιός γεννιέται με τη λα-
Ως γονείς έχουμε μεγάλη ευθύνη για χτάρα να βλέπει το παιδί του ευτυχισμέ-
τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. νο και αγωνιά όταν κάτι δεν πάει καλά.
Όμως δε γίνεται να θέλουμε να επιρ- Μπορεί η προσδοκία μου και η δράση
ρεάζουμε και να ορίζουμε την πορεία μου να αφορούν σε δικές μου συμπερι-
που θα ακολουθήσουν. Αυτό που κα- φορές στήριξης αυτού του ανθρώπου;
λούμαστε να κάνουμε είναι να «δια- Μπορεί η προσδοκία μου να είναι, με
μορφώσουμε» και να βοηθήσουμε ως το πέρασμα του χρόνου και με την ενη-
προς τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Με λικίωση του παιδιού μου, αυτό να είναι
άλλα λόγια να εμφυσήσουμε αξίες και ικανό και να έχει όλα τα στοιχεία που
μια στάση ζωής με χαρακτηριστικά που χρειάζονται (όπως σεβασμό, ευγένεια,
προάγουν το ανθρώπινο είδος. αυτοπεποίθηση, υπομονή και επιμονή
Κάθε παιδί γεννιέται με λαχτάρα να ζή- σε ό,τι καταπιάνεται, αίσθημα ηθικής
σει και να γνωρίσει τι είναι αυτό που κοκ);
λέμε «ζωή»! Πολλές φορές οι δικές μας 49 49
προσδοκίες για το παιδί μας στενεύουν Αν ναι, τότε είναι σίγουρο ότι «δημιουρ-
τόσο πολύ τον τρόπο έκφρασής του και γώ» έναν άνθρωπο με πολλές πιθανό-
τα περιθώρια δοκιμής και επιτυχίας ή τητες να είναι ευτυχισμένος στη ζωή του.
δοκιμής και λάθους που καταλήγουν τα Που θα μπορεί να τη δημιουργεί μόνος
ίδια μας τα παιδιά να είναι πιεσμένα και του και να αντιμετωπίζει ό,τι συμβαίνει.
φοβισμένα γιατί, απλά, δεν τολμούν να Εδώ, θυμάμαι τον στίχο από το ποίημα
θελήσουν, δεν τολμούν να δοκιμάσουν του Χαλίλ Γκιμπράν που πάντα ασκού-
σε μεγάλη δύναμη επάνω μου, που λέει
«Τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας παι-
διά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας
της Ζωής για τον εαυτό της.»
Έτσι είναι. Όσο είναι παιδιά μας, άλλο
τόσο είναι ξεχωριστοί άνθρωποι που
μια μέρα θα μπορούν (και πρέπει!) να
ορίζουν τον εαυτό τους μόνα τους.
Μήπως τελικά αυτή πρέπει να είναι η
προσδοκία μας για αυτά; Να μπορούν,
να έχουν την ικανότητα να ορίζουν το
εαυτό τους και τη ζωή τους μόνα τους;
