Page 8 - mag_35

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ

Από τον Μάρτη έχω να θυµάµαι τα χρώµατα και τα αρώµατά του.

Έχω να θυµάµαι… την ασπροκόκκινη κλωστή που κάθε χρόνο µου
έφτιαχνε η γιαγιά κι εγώ µόλις τη φορούσα, νόµιζα πως µε έβλεπαν όλοι

Έχω να θυµάµαι… την αγωνία για το αν θα πω καλά το ποίηµα στο Σχο-
και γινόµουν πιο όµορφη!
λείο, στην Εθνική Γιορτή, κι αν θα φανώ ψηλότερη κάθε φορά –µάταια

όµως- καθώς θα ανεβαίνω στο βάθρο µε τους συµµαθητές µου.
Από το Μάρτη έχω να θυµάµαι… τα καινούργια αθλητικά παπούτσια που
µου έπαιρνε η µαµά και κάθε χρόνο ήταν… το άλλο χρώµα από αυτό

που είχα την προηγούµενη χρονιά και θυµάµαι, ακόµα, πως τρελαι-

Ελβιέλα», µε τα άσπρα κορδόνια και το µικροµέγαλο βάδισµα.
Από το Μάρτη έχω να θυµάµαι… πως για µένα ήταν η αρχή της προσµο-

νής για τις τρίµηνες διακοπές µου το καλοκαίρι στο νησί µου.

8 νόµουν όταν ερχόταν η σειρά των κόκκινων κι όχι των µπλε «Αλυσίδα
Αυτά, µέχρι τα 18 µου.
Από κει και πέρα, πέρασαν πολλοί… Μάρτηδες,
που προσπάθησα να τους ξαναζήσω όπως τότε.

Να τους ξαναµυρίσω.
Να ξαναλάµψουν στα µάτια µου τα χρώµατά τους.
Να µου ξαναφέρουν την προσµονή του καλοκαιριού.

Ατόφια, έχουν µείνει µόνο: η ασπροκόκκινη κλωστή, τα ποιήµατα των

παιδιών µου -στο Σχολείου που εγώ διδάσκω πια και τα αθλητικά πα-
πούτσια, που τώρα πια δεν είναι «Αλυσίδα Ελβιέλα», αλλά εκείνα που

υπόσχονται πως έχουν επάνω τους… όλα τ’ αστέρια του κόσµου!

Ωστόσο, ο Μάρτης, η Άνοιξη, πάντα µου θυµίζει πως «στα απλά είν’ τα
ωραία» και πως ό,τι χάσαµε, το χάσαµε, επειδή βιαστήκαµε να µεγαλώ-

να προλάβουµε να ορίζουµε εµείς τους… Μάρτηδες της ζωής µας.
σουµε, για να προλάβουµε…

Κυριακή Αιλιανού