Page 22 - mag_36

ΦυσΗΞΕ ο ΒαρΔαρΗσ...

Δεν με συγκινούσαν ποτέ οι παρελάσεις...

Όταν ήμουν μαθήτρια, ο βασικός λόγος χαράς για τη συμμετοχή μου, ήταν οι δι-
καιολογημένες ωριαίες απουσίες για την πρόβα. το σχολείο μας, ως πρότυπο που

ήταν, έκανε παρέλαση στο κέντρο της Αθήνας και οι γυμναστές μας τάραζαν στις

πρόβες επί ένα μήνα για να δείξουμε «καλό πρόσωπο». Για μένα αλλά και τους

συμμαθητές μου θαρρώ, σήμαινε χάσιμο μαθημάτων και δυνατότητα για χαβαλέ.

η ίδια η παρέλαση μου φαινόταν τότε και τώρα ανούσια.

Περνώντας τα χρόνια συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο ότι ο πραγματικός

τρόπος να τιμήσεις όσους έχασαν τη ζωή τους σε έναν πόλεμο, είναι να φροντί-
σεις με ό,τι μέσο διαθέτεις να καταδείξεις τη βαρβαρότητα του ίδιου του πολέ-

μου και αν περνάει κάτι από το χέρι σου να πράξεις έτσι, ώστε να συμβάλλεις

στο να μην επαναληφθεί. το ζήτημα της διάκρισης των πολέμων σε δίκαιους και

άδικους, επιθετικούς και αμυντικούς, εθνικοαπελευθερωτικούς και ιμπεριαλιστι-

22 κούς ή ταξικές επαναστάσεις, σαφέστατα ενσκήπτει αλλά κρίνω, πως ο χώρος της

συγκεκριμένης στήλης δεν είναι επαρκής ώστε να τεθούν προς σκέψη και συζήτηση.

Αυτό που βλέπω καθαρά, είναι ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία βουτηγμένη στο

αίμα, τόσο που μου φέρνει μια αίσθηση ναυτίας. Είναι βασικό χαρακτηριστικό της

φύσης του ανθρώπου η βία. Έχουν γίνει πειράματα και έχει καταδειχθεί ότι κάτω
από συγκεκριμένες συνθήκες πίεσης όλοι θα καταφύγουμε στη χρήση της.

Αναρωτιέμαι όμως, ποιος διαμορφώνει τις συνθήκες. η τύχη, ο Θεός ή οι επιλογές

συγκεκριμένων ανθρώπων; ύπάρχει άραγε τρόπος να προλάβουμε από πριν τη

διαμόρφωση εκείνων των συνθηκών που οδηγούν στην εκδήλωση βίας είτε σε

ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο;

Μου έρχεται στο μυαλό η ταινία «το κουρδιστό πορτοκάλι» του Κιούμπρικ. το τρο-

μακτικό και απάνθρωπο πείραμα, το οποίο παρουσιάζεται στην ταινία και με βάση
το οποίο ο πρωταγωνιστής θα «θεραπευτεί» από το σαδιστικό χαρακτήρα του, δεί-

χνει με ιδιαίτερα ανάγλυφο τρόπο τη σχιζοφρενική στάση μας απέναντι στο θέμα

της βίας. Οι παρελάσεις θεωρώ πως συντηρούν κι εξιδανικεύουν την επιθετικό-

τητα μας ως είδος. Απογοητεύομαι με αυτές τις σκέψεις, ιδίως όσον αφορά τη

δυνατότητα εξέλιξής μας.

Στον αντίποδά τους, έρχεται μέσα στον Απρίλη ένα άλλο μήνυμα. Η Ανάσταση με