Page 25 - mag_42

της Christine

christina.micheli

συμβεί. Δεν είναι η οικονομική κρίση και το ζόρι. Είναι να

πάψουμε να είμαστε άνθρωποι. Να βλέπουμε συνανθρώ-

πους μας σε κατάσταση απόλυτης ανάγκης και να φοβόμαστε

μη βρομίσουν τις πλατείες και τα χωριά μας. Να έρχονται
με τη ψυχή στο στόμα άνθρωποι, οι οποίοι γλίτωσαν από του

χάρου τα δόντια, από σφαγές και βομβαρδισμούς, κρατώντας

τα μωρά τους στα χέρια και να τους χτυπάνε έλληνες «πα-

τριώτες» με τη συνδρομή της αστυνομίας, να τους βάζουν

τρικλοποδιά «δημοσιογράφοι», ή να τους εκμεταλλεύονται

σύγχρονοι μαυραγορίτες. Δεν θέλω να ασχολούμαι με αυτά

τα ανθρώπινα σκουπίδια, την ελπίδα μου κρατάνε ζωντανή

εκείνοι που συγκεντρώνουν τρόφιμα και ρούχα, που προσφέ-

ρουν άπειρες ώρες εθελοντικής εργασίας για την ανακούφιση
του ανθρώπινου πόνου και δηλώνουν έμπρακτα με κάθε τρόπο 25

την αλληλεγγύη τους. Καμαρώνω γιατί έχω φίλους, οι οποίοι

ταπεινά και χωρίς να δηλώσουν πουθενά το όνομά τους, πρό-

σφεραν από φορτηγά για τη διανομή 1 τόνου τροφίμων που

συγκεντρώθηκαν σε συναυλία αλληλεγγύης στους πρόσφυγες

μέχρι 4.000 μερίδες φαγητού. Καμαρώνω για το σύντροφό

μου που διέθεσε για άλλη μια φορά τη φωνή και την ευαισθη-
σία του εκεί που χρειαζόταν κι έφερε αποτέλεσμα. Δίπλα στο

γλυκό Σεπτέμβρη, ο οποίος σε προσωπικό επίπεδο μου φέρνει

πολλές γιορτές και γενέθλια αγαπημένων, στέκεται ο Οκτώ-

βρης και με κοιτά. Είναι χαμογελαστός και μου κλείνει το

μάτι. Δεν θέλω άλλους εφιάλτες για μέρες που ξημερώνουν

χειρότερες. Θέλω να κρατηθώ στη φωτεινή πλευρά γιατί αυτό

με κάνει να νιώθω ήρεμη και ασφαλής. Θέλω να περιμένω
το χειμώνα με χαρά, γιατί θα φέρει κι άλλες γιορτές,

θα μας πάει σε θέατρα και μουσικές σκηνές, θα μας

φέρει πιο κοντά για να ζεσταθούμε. Καλό μας μήνα….
Christine