Page 67 - mag_43

της Ελένης Παναγιώτου

Αν η πιθανότητα του ονείρου ανύπαρκτη ήταν,

τις νύχτες δεν θα κοιμόσουν.

Κι αν δεν υπήρχε ο έρωτας,

αλλού τη ζωή θα χάριζες.

Τον έρωτα, εκείνον που τον αναγνωρίζεις

γιατί μέσα στο χειμώνα κάτι

από καλοκαίρι έχει φερμένο κι ανεμελιά μικρού παιδιού.

Αυτός που κάνει τον κόσμο να σταματά για λίγο,

τόσο όσο διαρκεί το φιλί.

Ένας έρωτας τέτοιος που 'χει δύναμη ακόμα 67

και στους νόμους της φυσικής να επέμβει,

αλλάζοντας στη γη πορεία κι επίκεντρο εσείς.

Για εκείνον μόνο να μιλάμε που βασανιστικά περνούν

οι ώρες μέχρι να σμίξετε και το μαζί να μην χορταίνει.

Μα εσύ για ποιά ζωή μιλάς αν το ρολόϊ σου 24 ώρες

ακριβώς μετρά κι οι εποχές σειρά καθορισμένη;

Άχρηστη κι η καρδιά σε λειτουργία δημοσίου υπαλλήλου

αν δεν τολμά τη σιγουριά ν' αφήσει

και με ταχύτητες ιλιγγιώδεις θαρρείς πως τρέχει έτσι

που και για τους δυό εκείνη να χτυπά.

Φαντάζει ο έρωτας η πιο μεγάλη επανάσταση απ' όλες

κι ας είναι δυο στιγμές μονάχα να κρατήσει,

αφού κι η αιωνιότητα μια τιμωρία

όσων ποτέ δεν ερωτεύτηκαν.