Page 24 - mag_45

ΦΥΣΗΞΕ Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ...

H πυξίδα της ζωης

Το μωσαϊκό της ζωής μου είναι γεμάτο από ψηφίδες ευχών και

προσευχών. Κάθε χρωματιστό πετραδάκι τοποθετήθηκε μαγικά

στη θέση του, για να συναποτελέσει, με τα ομοειδή του, την πλή-

ρη εικόνα. Ευχές χαράς, όταν επιθυμούσα οι όμορφες στιγμές να
έχουν διάρκεια (να κρατήσουν "για πάντα" όπως έλεγα κάπο-

τε). Προσευχές φόβου και αγωνίας όταν η ζωή δυσκόλευε και το

σκοτάδι πύκνωνε για τα καλά γύρω μου, δημιουργώντας έναν
ασφυκτικό κλοιό. Ξεφυλλίζω το ευχολόγιό μου σαν ένα άλλο ημε-

ρολόγιο και βλέπω πως τα περισσότερα από αυτά που ευχήθηκα,

τα έζησα. Νιώθω ευλογημένη. Πορεύομαι, σε μια νοητή ευθεία,
24 τυλιγμένη τις σκέψεις μου, ντυμένη τις επιθυμίες μου, ζωσμένη

τις αγωνίες μου, λουσμένη τις ευχές μου. Ανακάλυψα, εδώ στου
δρόμου τα μισά, ότι η πορεία μου τελικά είναι κυκλική. Έχω δει

να προπορεύομαι, να έπομαι ή να συμπορεύομαι με άλλους. Πριν

από πολλά χρόνια, ανήμερα πρωτοχρονιά έκανα ένα τρελό ταξί-
δι. Επιβιβάστηκα σε ένα αεροπλάνο, κρυφά από τους γονείς μου,

στις 5:30 τα ξημερώματα για να φτάσω από τον τόπο καταγωγής

μου, στον τόπο που διάλεξα να ζω. Αιτία του ταξιδιού, η ευχή

κάποιου να βρεθούμε μαζί. Ήμασταν 15 άτομα το πολύ, οι "αιθε-

ροβάτες" της πρωινής εκείνης πτήσης. Δεν φτάσαμε στον προορι-
σμό μας. Λόγω ομίχλης αναγκαστήκαμε να μην προσγειωθούμε

και γυρίσαμε πίσω. Απογοητεύτηκα πολύ, μα συνάμα έκανα μια

ευχή, η οποία τελικά πραγματοποιήθηκε. Έκτοτε βρέθηκα πολλές
φορές μέσα στην ομίχλη, αντιμέτωπη με τρομακτικές καταιγίδες

αποπροσανατολισμένη, κυριολεκτικά χαμένη. Σε όλες αυτές τις

στιγμές ευχόμουν να ανοίξει ο καιρός, να γίνει ένα θαύμα, να

με προστατέψει κάποιος ή κάτι, να βρω ένα φάρο να φωτίσει την

πορεία μου. Μου φαίνονταν πολλές φορές ότι οι προσευχές μου