Page 17 - mag_48
P. 17
της Christine
ρμη μάνα… μια σφαίρα, χτυπήματα αναίσθητος, αδιάφορος,
Έρμη μάνα, από γκλομπ και όλα κα- τομάρι, να νοιάζεται μόνο
μάνα σκο- τέρρευσαν. Η μακάβρια για το πως θα τα βολέψει
Έ τεινή Παύ- είδηση έφτασε, κάλπασε ο ίδιος, πως θα παραγκω-
λου Φύσσα, Αλέξανδρου μέσα από τηλεφωνικές νίσει τους άλλους και να
Γρηγορόπουλου, Μιχάλη συχνότητες, ξεράστηκε βγει μπροστά. Βλαστημάς
Καλτεζά, Κουμή, Κανελο- ίσως κατά πρόσωπο από αρχές, ήθος, ιδανικά. Το
πούλου και τόσων ακόμα ανθρώπινο στόμα. Τα αυ- μόνο που θέλεις είναι να
άδικα σκοτωμένων. Μάνα τιά σου βουίζουν, το αίμα μην είχε συμβεί τίποτα, να
που ξύπνησες το συγκε- έχει παγώσει στις φλέβες έχεις το καμάρι σου δίπλα
κριμένο πρωί, όπως όλα σου, τα μέλη σου μουδιά- σου, να το αγγίζεις, να
τα πρωινά της μέχρι τώρα ζουν. Ένα παγωμένο χέρι του μιλάς να το βλέπεις
ζωής σου. Άνοιξες τα μά- σου ξεριζώνει την καρδιά. να πορεύεται, να χαίρεται,
τια και ξεκίνησες να κάνεις Γυρνάει στη θέση της και να στεναχωριέται ενίοτε,
τις δουλειές του σπιτιού πάλι ξεριζώνεται. Σαν τον αλλά να ζει. Δεν ξέρω πώς
σου ή έφυγες για την εξω- Προμηθέα, με διαφορε- να σε παρηγορήσω, δεν
τερική δουλειά σου. Όλα τικό όργανο, την καρδιά υπάρχουν λέξεις να περι-
δείχνουν να έχουν λογική, όχι το συκώτι. Ο πόνος, γράψουν τον καημό σου.
ο κόσμος μοιάζει να έχει η απόγνωση, η απελπισία Περπατούσες ευθυτενής 17
μία τάξη, ακόμα και στις κατέλαβαν κάθε κύτταρο όλα σου τα χρόνια, τώρα
κακές σου στιγμές, ακόμα της ύπαρξης σου, δυστυ- έγινες ένα μικρό κουβάρι,
και στις δυσκολίες, ξέρεις χώς για πάντα. Όταν μά- με κυρτωμένους ώμους
ότι η ζωή είναι αγώνας και θαινες στο παιδί σου αξιο- και ζαρωμένη ψυχή. Ένα
προσπαθείς όπως όλοι ν’ πρέπεια, όταν το δίδασκες κουρελάκι, ένα μαδημένο
αντεπεξέλθεις. Οι σκέψεις ανοχή στη διαφορετικότη- άρρωστο ζωάκι που δε
σου περιδιαβαίνουν σε βά- τα, όταν του εμφυσούσες θα γίνει ποτέ καλά, για-
σανα, δικά σου και άλλων, σεβασμό στον άνθρωπο, τί «Εκείνο» δεν πρόκειται
σε εκκρεμότητες, σε ευθύ- αγάπη για την ελευθερία να ξαναρθεί. Σπαραχτική
νες που σε περιμένουν κι κι ελπίδα για κοινωνική μορφή μέσα στα χρόνια
αν είσαι τυχερή σε κάποιο δικαιοσύνη, δεν ήξερες τι που ενέπνευσες «Επιτάφι-
όμορφο τόπο ονείρου που θα του κόστιζαν όλα αυτά. ους». Απαρηγόρητη μορ-
είδες ή στιγμής που έζη- Αντίτιμο για τα ιδανικά φή, απαθανατισμένη σε
σες. Η μέρα προχωρούσε που απέκτησε από σένα, το ασπρόμαυρη φωτογρα-
και το σύμπαν έστεκε ακό- πιο πολύτιμο και όμορφο φία με τα χέρια ψηλά, με
μα στη θέση του. Τίποτα αγαθό, η ίδια η ζωή του. το στόμα ανοιχτό πάνω
δεν προμήνυε το παράλο- Ξέρω τι σκέφτεσαι. Ξέρω από τον αγαπημένο νε-
γο που θα ακολουθούσε. πως αναθεματίζεις την κρό. Τραγική μορφή που
Ξαφνικά, απροειδοποί- ώρα που καλλιέργησες την αιώνες τώρα συντροφεύ-
ητα, απρόοπτα, αφύσικα ευαισθησία του, γαλού- εις Βρεφοκρατούσα, τους
ανατράπηκε η αρμονία και χησες την ανθρωπιά του. απανταχού πιστούς αυτού
η τάξη. Τρεις μαχαιριές, Δεν του έμαθες να είναι του κόσμου…
Christine
