Page 6 - mag_52

εdito_real

Η Ζωή και

...η Ελπίδα!

Κάποτε, ένας μοναχός στην Ιαπωνία, αποφάσισε να φύγει από τη
μονή που ζούσε και να πάει να ζήσει σ’ ένα απάτητο μέχρι τότε

βουνό. Το μόνο που πήρε μαζί του φεύγοντας ήταν ένας μικρός
σάκος με ελάχιστα πράγματα.
Φθάνοντας στους πρόποδες του βουνού, κοίταξε προς την κορυ-

φή, εκεί που ήθελε να φτάσει. Δεν είδε κανένα δρόμο ούτε καν
ένα μικρό μονοπάτι για να κάνει την αρχή της ανάβασής του. Η

βλάστηση ήταν πυκνή και δύσβατη.
Αποφάσισε να ξεκινήσει αμέσως την προσπάθειά του για ν’ ανέ-
6 βει. Πράγματι, ξεκίνησε και στο δρόμο του έβρισκε θάμνους που

τους ξερίζωνε, βράχια που τα έβγαζε από μπροστά του και τα έβαζε
στην άκρη αριστερά και δεξιά δημιουργώντας ένα μονοπάτι.

Ανεβαίνοντας, κουράστηκε αλλά συνέχισε μέχρι που το σκοτάδι
τύλιξε για τα καλά την περιοχή. Τότε, ανέβηκε σ’ ένα δέντρο για
να κοιμηθεί. Το πρωί, όταν άρχισε να χαράζει είδε από ψηλά το

μικρό μονοπάτι που είχε δημιουργήσει, χαμογέλασε και κατέβηκε
από το δέντρο. Έφαγε κάτι ρίζες που βρήκε γύρω από το δέντρο

και καρπούς από φυτά που υπήρχαν άφθονα στο απάτητο βουνό.
Ξεκίνησε πάλι την πορεία του προς τα επάνω, βγάζοντας θάμνους,
εμπόδια και μεγαλώνοντας το μονοπάτι βάζοντας πέτρες αριστερά

και δεξιά. Αυτό συνεχίστηκε για πολλές ημέρες μέχρι που μια μέρα
που είχε κουραστεί πάρα πολύ από τον κόπο να βγάζει τις πέτρες
και τα εμπόδια που συναντούσε, σκέφτηκε να σταματήσει έως εκεί

και να βρει μια σπηλιά για να την κάνει το χώρο που θα ζούσε.

Η σκέψη, όχι μόνο του άρεσε αλλά και τον ξεκούρασε. Σηκώθηκε
να βρει μια σπηλιά καθώς όμως κοίταξε από ψηλά το μονοπάτι να
ξεχωρίζει αποφάσισε ότι ο δρόμος του ήταν να συνεχίσει προς την
κορυφή.

Πέρασαν εβδομάδες, πέρασαν μήνες και αυτός συνέχισε να βγάζει
εμπόδια να βγάζει πέτρες, να ματώνουν τα χέρια του αλλά να συ-