Page 10 - mag_63

ΦΥΣΗΞε Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ...

2018

Ξεστόλισα σήμερα, ήσυχα αραδιάστηκαν κεριά και στεφάνια, μπάλες
κι αστέρια στα κουτιά τους. Μαζεύτηκαν αγγελάκια και σκουπίστηκαν

ελατοβελόνες. Το φετινό μας δέντρο ήταν αληθινό, μέσα σε γλάστρα και

θα το φυτέψουμε έξω. Με ανακουφίζει αυτή η προοπτική. Είναι ένα δέ-
10 ντρο που μεγάλωσε στο Χολομώντα έκανε ένα μικρό ταξίδι και θα βρεί
την οριστική του θέση στον κήπο μας. Κράτησα μερικά φωτάκια, δε μου

πήγαινε η καρδιά να σβήσω μονομιάς όλη τη γυαλάδα και τη ζεστασιά

των γιορτών. Νομίζω πως είχα κι άλλο λόγο φέτος, να τα κρατήσω
να φέγγουν. Για να ξεχνώ τη θλίψη της απώλειας ενός κομματιού της
εφηβείας μου, που έσβησε ανεπιστρεπτί μαζί με τον Τζιμάκο. Η ταινία

«Ο Δράκουλας των Εξαρχείων» ήταν γροθιά στο στομάχι του ελληνι-

κού καθωσπρεπισμού της δεκαετίας του ΄80 κι εμείς που την είδαμε στα
γυμνασιακά χρόνια αγαπήσαμε τις μουσικές ταξιαρχίες και συνεχίσαμε
να παρακολουθούμε την καλλιτεχνική διαδρομή του Πανούση. Πήγαμε

ξανά και ξανά σε παραστάσεις και γελούσαμε μέχρι δακρύων, φεύγοντας

όμως μας συνόδευε μια πικρή αίσθηση για τις αλήθειες που είχαμε
ακούσει, με τόση ευφυία και χιούμορ δοσμένες μέσα από την κοινωνική
και πολιτική του σάτυρα. Και τελικά τόσα χρόνια μετά, πόσο επίκαιρα

ακόμη όλα. «Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες», «…κι η Παπα-Λάμπραινα

γυμνή χαϊδεύει δωροσυσκευή σ’ ένα τηλεπαιχνίδι πουλημένο, πουλάκι
ξένο, πουλί χαμένο, μου καίει τα σπλάχνα, δε βγάζω άχνα», «κάγκε-
λα, κάγκελα, κάγκελα παντού…». Έφυγε νωρίς ο Τζίμης, όπως πολλοί

και κάθε απώλεια δημιουργεί συνειρμούς και συνεπαγωγές. Θυμίζει

απουσίες ανθρώπων, οι οποίοι ήταν κοντινοί και σημαντικοί για μας,