Page 115 - mag_76

...επιλέγει η Ρούλα Μονογυιού

κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία/ Κι εσύ που έφυγες νωρίς που

να γυρίζεις/ Ποιους μαχαλάδες και ποια πέλαγα αρμενίζεις/ Κι

όποτε οι μπάτσοι ένα χαμόγελο ζητάνε/ Τους λες «υπάρχει και

ζεμπέκικο ρουφιάνε!»/ Η ιστορία είναι τα ίχνη στου χρόνου

το χώμα που περπατάτε/ Κάτι ορνιθοσκαλίσματα που λέει

κι ο Marcos o Subcomandante/ Τη γράφουνε στο τέλος οι

νικητές κι οι ανυποψίαστοι την πιστεύουν/ Μα τη ζωντανεύουν

οι δίχως φωνή κι εκείνοι που γράμματα δεν κατέχουν/ Εκείνοι

που γνώρισαν τη φυλακή, τα βασανιστήρια, την εξορία/ Σε
Μακρονήσι, Ανάφη, και Γυάρο, Άγιο Ευστράτιο, και Ικαρία/

Αυτοί που κοιτούσαν το βασανιστή μέσα στα μάτια και του 115
`λεγαν «βάρα»/ Κι αχτινοβολούσαν στο απόσπασμα μπρος

κάτι απ'το πείσμα του Guevarra/ Και κάθε που πίνω στο

ταβερνάκι μια κούπα στο χώμα «εβίβα και γεια μας»/ Για

τους νεκρούς μας τους αγωνιστές, για τα «κουτσαβάκια» τα

δικά μας/ Καμιά φορά πάλι τους γράφω τραγούδια, μην τους
ξεχνάμε και μένουνε μόνοι/ Κάτι στιχάκια, κουπλέ και ρεφρέν,

ένα του Άρη κι ένα του Χρόνη/ Τι να σου πω πια και τι να μου

πεις, έφυγες νωρίς κι εγώ εδώ είμαι ακόμα/ Έγινε εξουσία κι

η αριστερά κι είναι ιεραρχικό το κόμμα/ Γραφειοκράτες μας

ποδηγετούν και προπαγάνδα μας ρίχνουν ντουμάνι/ Όμως δεν

ξέρουνε πως το κλειδί θα `ναι πάντα κάτω από το γεράνι/ Τα

αστέρια λένε τα ψαρεύεις πυροφάνι/ Και το κλειδί θα είναι

κάτω απ’ το γεράνι/ Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία όσο

κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία/ Κι εσύ που έφυγες νωρίς που
να γυρίζεις/ Ποιους μαχαλάδες και ποια πέλαγα

αρμενίζεις/ Κι όποτε οι μπάτσοι ένα χαμόγελο ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ!

ζητάνε / Τους λες «υπάρχει και ζεμπέκικο ρουφιάνε!»