Page 55 - mag_104
P. 55
του Αλέξανδρου Αραμπατζή
Μια απλή θεσούλα στο Δημόσιο. Κι κά γρήγορα, κανείς από τους πολιτι-
αυτοί, προφανώς, υπήρξαν πάντα κούς δεν με θυμόταν μέχρι τότε λόγω
μαζί μου ανοιχτοχέρηδες και απο- φόρτου εργασίας στην Βουλή, κανείς
φασιστικοί: Από την τρύπα της βελό- δεν ερχόταν να μου χτυπήσει φιλι-
νας θα σε περάσουμε, μου λέγανε, κά τον ώμο, να με ρωτήσει τι κάνω,
μην στενοχωριέσαι, μου λέγανε, από ώσπου ξάφνου να: προκηρύσσονται
την επόμενη μέρα που θα βγούμε εκ νέου εκλογές. Τα τηλέφωνα αρ-
θα είσαι διορισμένος, μου λέγανε. χίσανε να παίρνουνε ξανά φωτιά. Α,
Τι ευτυχία ήταν αυτή! Γιατί να στε- τον αγαπητό (με το μικρό όνομα), τι
ναχωρηθώ άλλωστε; Απέναντι μου αγαπητό δηλαδή, μόνο αγαπητό, τον
είχα τους πιο τίμιους, τους πιο ειλι- αδελφό θα έλεγα, ξέρεις εσύ, αδελ-
κρινείς, τους πιο αξιόπιστους, τους φέ, σύντροφε, συναγωνιστή, συνέλ-
πιο υπεύθυνους, τους πιο γλυκο- ληνα, πρέπει να μπούμε όλοι μαζί
μίλητους ανθρώπους της πατρίδας ξανά δυναμικά μπροστά στον αγώνα
μου: τους πολιτικούς. Στο τέλος, για τη σωτηρία της χώρας, η πατρί-
βέβαια, δεν γινόταν τίποτα γιατί κι δα κινδυνεύει και σε θέλουμε κο- 55
αυτοί οι καημένοι μετά τις εκλογές ντά μας πρωταγωνιστή. Τι χαρά ήταν
παλεύανε με την ατυχία. Δηλαδή, αν αυτή! Οι υποψήφιοι κάνανε παρέλα-
τελικά βρισκόντουσαν στην πλευρά ση μπροστά μου, πάντα γλυκύτατοι
της αντιπολίτευσης δεν μπορούσαν και δυναμικοί, πάντοτε χαριτωμένοι
να κάνουν τίποτα γιατί δυστυχώς και παρορμητικοί. ΄Ετρεχα όπως
δεν ήσαν αυτοί κυβέρνηση, από την πάντα με ζήλο από πίσω τους, σαν
άλλη αν τυχόν ήσαν από την πλευρά το σκυλάκι, για να ακούσω τους λό-
της κυβέρνησης δεν μπορούσαν να γους τους. Χειροκροτούσα, ούρλια-
κάνουν τίποτα γιατί τα κονδύλια ήταν ζα, παθιαζόμουν, έχανα το ύπνο μου
περιορισμένα και η χώρα περνούσε για χάρη τους. Κι επειδή, όπως δή-
δύσκολες στιγμές. Τους διαβεβαίω- λωσα από την αρχή, υπήρξα ανέ-
να ότι τους συμμεριζόμουν απόλυτα. καθεν βολικός ψηφοφόρος και δεν
Κι αντί να στενοχωριέμαι για μένα, ήθελα να δυσαρεστήσω κανέναν
που έμενα για μια άλλη φορά στην την ημέρα των εκλογών εκτελούσα
απέξω, στενοχωριόμουν γι' αυτούς, μια πράξη εύνοιας και αγάπης για
που γλιστρήσανε μεν στην από μέσα όλους: τοποθετούσα, λοιπόν, τα ψη-
αλλά νιώθανε τόσο αδύναμοι κι εύ- φοδέλτια όλων των υποψηφίων σε
θραυστοι, σαν τα μικρά παιδιά. Στο έναν φάκελο έτσι ώστε να τους ψη-
μεταξύ η τετραετία περνούσε σχετι- φίσω όλους μαζί και να μην μείνει
