Page 42 - mag_103
P. 42
ΕΝΑΣ ΜΠΑΜΠΉΣ της Μαρίας Στρίγκου
«Τα τρένα
που φύγαν»
Κι ήρθε η απάντηση από έναν επιβάτη, Μικρές φράσεις, μικρές κινήσεις, ένα
που ζητούσε καλοσύνη και έλεος από χέρι που απλώνεται για να σε βοηθή-
τους συνεπιβάτες του, για να βγάλει τη σει, μια ενθαρρυντική ματιά, ένα χαμό-
μέρα. γελο, τι θαρρείς πως είναι η Ανάσταση;
«Χάρισέ μου έστω ένα χαμόγελο αν Ένας άνθρωπος που σ’ αφήνει να πα-
δεν έχεις χρήματα. Ένα χαμόγελο μου τήσεις πάνω του για να βγεις στο φως
φτιάχνει τη μέρα, μου δίνει δύναμη να κι ένα χαμόγελο.
συνεχίσω, μου δίνει φτερά» έλεγε ο Κι επειδή υπάρχουν…θα αντέξουμε.
τύπος σ’ εμάς τους υπόλοιπους με τις
στραβές μουτσούνες, με την κακόκεφη Τα τρένα που φύγαν
όψη, με τα σκοτεινιασμένα μάτια.
Στίχοι : Βαγγέλης Γκούφας & Βασίλης
«Δώς μου χέρι να πιαστώ να πιαστώ,
να κρατηθώ, ένα γέλιο, μια ματιά κι Ανδρεόπουλος
ανασταίνετ' η καρδιά» Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
42 «Πάτα πάνω μου για να βγεις» είπε το Πρώτη εκτέλεση : Βίκυ Μοσχολιού
παλικαράκι στο μοιραίο τρένο στην κο-
πέλα που έβλεπε τη φωτιά να την πλη-
σιάζει.