Page 42 - mag_103
P. 42

ΕΝΑΣ ΜΠΑΜΠΉΣ                                    της Μαρίας Στρίγκου

                          «Τα τρένα


                       που φύγαν»




               Κι ήρθε η απάντηση από έναν επιβάτη,                  Μικρές φράσεις, μικρές κινήσεις, ένα

               που ζητούσε καλοσύνη και έλεος από                    χέρι που απλώνεται για να σε βοηθή-
               τους συνεπιβάτες του, για να βγάλει τη                σει, μια ενθαρρυντική ματιά, ένα χαμό-
               μέρα.                                                 γελο, τι θαρρείς πως είναι η Ανάσταση;


               «Χάρισέ μου έστω ένα χαμόγελο αν                      Ένας άνθρωπος που σ’ αφήνει να πα-
               δεν έχεις χρήματα. Ένα χαμόγελο μου                   τήσεις πάνω του για να βγεις στο φως

               φτιάχνει τη μέρα, μου δίνει δύναμη να                 κι ένα χαμόγελο.
               συνεχίσω, μου δίνει φτερά» έλεγε ο                    Κι επειδή υπάρχουν…θα αντέξουμε.

               τύπος σ’ εμάς τους υπόλοιπους με τις
               στραβές μουτσούνες, με την κακόκεφη                   Τα τρένα που φύγαν

               όψη, με τα σκοτεινιασμένα μάτια.
                                                                     Στίχοι : Βαγγέλης Γκούφας & Βασίλης
               «Δώς μου χέρι να πιαστώ να πιαστώ,
               να κρατηθώ, ένα γέλιο, μια ματιά κι                   Ανδρεόπουλος

               ανασταίνετ' η καρδιά»                                 Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

   42          «Πάτα πάνω μου για να βγεις» είπε το                  Πρώτη εκτέλεση : Βίκυ Μοσχολιού

               παλικαράκι στο μοιραίο τρένο στην κο-
               πέλα που έβλεπε τη φωτιά να την πλη-

               σιάζει.
   37   38   39   40   41   42   43   44   45   46   47