Page 67 - mag_102

της Μαριάννας Κουμαριανού

να κάνω κάτι για να το αλλάξω». Και
αυτό είναι απολύτως κατανοητό και

θεμιτό. Δεν έχουμε κάθε μέρα λιακά-
δα. Υπάρχουν και ημέρες συννεφια-

σμένες ή βροχερές ή με ξηρασία. Και
μια μεγάλη ηρεμία και ανακούφιση

στη ζωή είναι να μπορούμε να πού-
με στον εαυτό μας «Έχεις δικαίωμα

να είσαι λυπημένος και να θέλεις
να μείνεις μόνος. Δεν είναι κακό».

Κι έτσι να αγκαλιάσουμε κι αυτή την
πτυχή του εαυτού μας ή ενός δικού

μας ανθρώπου, χωρίς να δικαιολο-
γίες, χωρίς λόγια, χωρίς εξηγήσεις.

Απλά να αγκαλιάσουμε την κατάστα-
ση της θλίψης και να της δώσουμε

χώρο να εκφραστεί, να εκτονωθεί, να
περάσει. Να κάνει τον κύκλο της και 67

να μας αφήσει.

Όσο περνούν τα χρόνια, όσο παρατη-

ρώ τους ανθρώπους γύρω μου, από
τα βρέφη και τα μικρά παιδιά μέχρι

και τους πιο μεγάλους σε ηλικία αν-
θρώπους, αυτό που αρχίζω να αντι-

λαμβάνομαι είναι ότι με κάποιον τρό-
πο οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι

χαρούμενοι. Το αρχικό “υλικό” μας
είναι η χαρά, δηλαδή η δύναμη αυτή

που μας κάνει να μην το βάζουμε
κάτω, να επιθυμούμε να ξεπερνά-

με τα εμπόδια, να είμαστε χρήσι-
μοι, να προσφέρουμε, να αγαπάμε

και να αγαπιόμαστε. Όλα αυτά είναι
δυνάμεις που μας κρατάνε στη ζωή

και μας οδηγούν σε δράσεις ώστε να
ζούμε καλύτερα. Κάθε ηλικία έχει τον

δικό της τρόπο και τους δικούς της
στόχους. Διαφορετικοί κάθε φορά.