Page 15 - mag_102

του Γεράσιμου Γεωργάτου

άνθρωπος τη δυστυχία παρά πώς θα λιο της ατομικής λύτρωσης.
εκπληρώσει κάτι θετικό. Τα μεγάλα Σε όλη αυτή την περίοδο δεν υπήρχε

φιλοσοφικά ερωτήματα τέθηκαν στο πλέον κανένας θεσμός στον οποίο ο
περιθώριο και η ηθική έγινε ατομική φιλόσοφος θα μπορούσε να δοθεί
υπόθεση. Η φιλοσοφία δεν είναι πια ολόψυχα και δεν υπήρχε καμία διέξο-

αυτή που καθοδηγεί τους ανθρώπους δος για την ικανοποίηση της επιθυμίας
στην αναζήτηση της αλήθειας. Δεν για ενασχόληση με την εξουσία. Οι

ανοίγει πλέον καινούργιους δρόμους φιλόσοφοι της ελληνιστικής εποχής
αλλά προσπαθεί να παρηγορήσει και είναι περισσότερο περιορισμένοι ως
να περιμαζέψει τους αδύνατους και ανθρώπινα όντα από τους ανθρώ-

τους τραυματίες της ζωής. πους που έζησαν στην πόλη - κράτος
Η ψυχολογική προετοιμασία για τον που ήταν σε θέση να εμπνέει πίστη

μεταθανάτιο κόσμο του χριστιανισμού και αλληλεγγύη. Εξακολουθούσαν να
αρχίζει στην ελληνιστική περίοδο και στοχάζονται αλλά δεν έτρεφαν πολ-
σχετίζεται με την εξαφάνιση της πό- λές ελπίδες ότι η σκέψη τους θα μπο-

λης-κράτους. Μέχρι τον Αριστοτέλη ρούσε να καρποφορήσει στον κόσμο
οι Έλληνες φιλόσοφοι δεν ήταν απελ- της καθημερινής ζωής. Στα χρόνια
πισμένοι για τον κόσμο ούτε ένιωθαν του Μεγάλου Αλεξάνδρου ιδρύθηκαν 15

για τον εαυτό τους ότι ήταν πολιτι- κάμποσες φιλοσοφικές σχολές με ση-
κά ανίκανοι. Ακόμα και εκείνοι που μαντικότερες τους κυνικούς τους επι-
όπως ο Πυθαγόρας και ο Πλάτωνας κούρειους και τους στωικούς με τους

καταδίκαζαν τον κόσμο της φαινομε- οποίους θα ασχοληθούμε διεξοδικό-
νικότητας και αναζητούσαν καταφύ- τερα στο επόμενο σημείωμά μας.

γιο στο επέκεινα και στον μυστικισμό,
κατέστρωναν πρακτικά σχέδια για τη Κομμαγηνή
μετατροπή των κυβερνητών σε ενάρε-

τους και σε σοφούς.
Όταν η πολιτική εξουσία περιήλθε στα

χέρια των Μακεδόνων, οι Έλληνες
φιλόσοφοι εγκατέλειψαν τα πολιτικά
τους ενδιαφέροντα και αφοσιώθηκαν

περισσότερο στο πρόβλημα της ατομι-
κής αρετής της λύτρωσης. Εκτός από
μία ορισμένη περίοδο κατά τη ρωμαϊ-

κή φάση του στωικισμού, ο ορίζοντας
εκείνων που στοχάζονται σοβαρά και
είχαν βαθύτερη αίσθηση των πραγμά-

των γινόταν ολοένα και πιο υποκειμε-
νικός και ατομικιστικός, ώσπου τέλος

ο χριστιανισμός ανέπτυξε το ευαγγέ-