Page 53 - mag_101
P. 53
της Χριστίνας Πομόνη
αγκάλιασε, σε έκλεισε στην αγκαλιά στάρουν αυτούς που δεν μπορούν, τι
του και σου ψιθύρισε, μη φοβάσαι, σκατά έμαθες τόσα χρόνια;
είμαι εδώ για σένα, και έμεινε δίπλα
σου, με πράξεις, όχι με λόγια, με κου- Γιατί δεν απολογείσαι που αρρώστη-
βέντες που ο καθένας μπορεί να πει σες; Απολογήσου!
σε στιγμές συναισθηματικής έξαρσης Γιατί δε ζητάς συγγνώμη που χτυπή- 53
και ύστερα τις ματαιώνει σαν λάθος θηκε το σώμα σου και μετράς χρόνια
στιγμιαίο.
για τη λήξη; Πες συγγνώμη, δεν ήθε-
λα να σας φορτώσω!
Ξέρεις; Δεν είσαι ευχάριστος, είσαι Γιατί δεν είσαι καραγκιόζης, ευχάρι-
γκρινιάρης και δύσκολος. Σηκώνεις στος;
τους τοίχους και σε φοβάται ο κό-
σμος. Οι άνθρωποι δεν αγαπούν τους Γιατί δεν κλείνεσαι στον μικρόκοσμο
σοβαρούς, προτιμούν τους σοβαρο- της τοξικής χαράς;
φανείς, δεν αντέχουν την ειλικρίνεια, Πόσα χρόνια σου απομένουν; Ζήστα!
προτιμούν τα όμορφα ψέματα, η αλή- Εσύ είσαι δυνατός, μπορείς. Αντέχεις!
θεια μιας αρρώστιας που μπορεί να Κάτσε και σάπισε μόνος. Αντέχεις!
μη φαίνεται, αλλά σε έχει αλλάξει, Και μην πιστεύεις κανέναν.
τους πέφτει βαριά στο στομάχι και Ό,τι αξίζει βρίσκει τρόπο να διαρκεί.
απούσα στο μυαλό, όμως εσύ ξέρεις Πάντα βρίσκει τρόπο η αλήθεια.
ότι η αρρώστια σου είναι ύπουλη και
σε αλλάζει με κάθε χάπι που καταπί- Όπως εσύ, φίλε μου.
νεις για να τη νικήσεις, η χημεία των
φαρμάκων, η χημεία του μυαλού, όλα Όταν το «δεν ξέρω» γίνεται «επει-
αλλάζουν, μα οι άνθρωποι δε γου- δή», αυτή είναι η νίκη σου.
