Page 52 - mag_101
P. 52

aNΘΡωπων ΛοΓΙΑ











               Όταν το «δεν ξέρω»





               γίνεται «επειδή»,







               αυτή είναι η νίκη σου.








               Κι έρχεται η ώρα της ενδοσκόπησης.                    και απάντηση καμία, αυπνία, κλάμα-
               Αυτό το συναισθηματικό πηγαινέλα,                     τα, μοναξιά, μα ξέρεις πως αν φτάσεις
               emotional  rollercoaster  το  λένε οι                 στο τέρμα, αν καταφέρεις να δεχτείς

               ψυχίατροι, πανικό θα στο πω εγώ,                      πως οι άνθρωποι αποκαλύπτονται
               που  δεν σε αφήνει να ησυχάσεις, σου                  πάντα όταν είσαι το λιγότερο ικανός
   52          τρυπάει τα μηνίγγια και σου τρώει τα                  να καταπιείς την απογοήτευση, έχεις

               σωθικά, τι έκανες, γιατί το έκανες,                   νικήσει, είσαι νικητής, φίλε μου.
               γιατί σου το έκανε, γιατί σε πέταξε,

               όλα τα πέταξε στα σκουπίδια, όμως                     Όταν το «δεν ξέρω» γίνεται «επει-
               ήσουν άρρωστος, το σώμα σου είχε                      δή», αυτή είναι η νίκη σου.
               αντιδράσει,  αρρώστησε  και δεν είχε

               άλλες αντοχές, δεν ήθελες το κακό
               της, ναι φώναξες, δεν έχεις τίποτε                    Τι με πειράζει; Ακόμα ρωτάς; Οι άν-

               δικό της πια, μα εσύ πέταξες αντικεί-                 θρωποι. Οι άνθρωποι που είναι εδώ
               μενα, όχι ανθρώπους, μέσα σου είναι,                  χωρίς να είναι και αυτοί που (θεω-
               ακόμα μέσα σου ζει και δεν ξέρεις                     ρητικά) δεν είναι, εμφανίζονται από

               πώς διάολο θα την ακυρώσεις όπως                      το πουθενά στην πιο δύσκολη στιγμή
               σε ακύρωσε, δεν μπορείς να την ακυ-                   και σε κάνουν να νιώσεις πως δεν εί-

               ρώσεις, είσαι αδύναμος, άρρωστος,                     σαι ολομόναχος, να! κάπου, κάποιος
               και λειψός, αυτό είσαι; όχι δεν είμαι!                είδε τον κήπο μέσα σου, πίσω απ'τις
               πανικός, πάνω-κάτω, να σου λείπει                     γκριμάτσες του σωματικού πόνου,

               και να σε σιχαίνεσαι, να τη σιχαίνεσαι                πίσω από τη μαυρίλα και τη σκοτεινιά
               και να τη θέλεις, πώς μπόρεσε να σου                  στα μάτια σου, πίσω από το θυμό και
               το κάνει αυτό, πώς ζει με τέτοιο βά-                  την οργή σου, είδε τη γδαρμένη σου

               ρος, πώς χτυπάς κάποιον που σέρνε-                    ψυχή και σε αγκάλιασε, ήρθε, στά-
               ται στο πάτωμα λαβωμένος, τόσα πώς                    θηκε δίπλα σου και σου μίλησε, σε
   47   48   49   50   51   52   53   54   55   56   57