Page 88 - mag_96N
P. 88
ΒΙΒΛΙοπΑΡουΣΙΑΣή
«πΟΙΟΣ ΣκΟΤωΣέ
ΤΟΝ πΑΤέρΑ ΜΟΥ»
του έΝΤΟΥΑρ λΟΥΙ
μπήκα στο πορτ μπαγκάζ…» λέω, δεν υπακούει στις απαιτήσεις
να διαρκούσε 3000 χρόνια.»
«Όλη η μέρα ήταν μια γιορτή»…«… της λογοτεχνίας, αλλά στις απαιτή- «Όταν διαβάζω ένα καλό βιβλίο, εύχομαι η ζωή μου
δεν έχω δει ποτέ οικογένεια να πηγαί- σεις καταστάσεων που επείγουν και
νει στη θάλασσα για να γιορτάσει μια καίνε σαν φωτιά». Ralph Waldo Emerson
πολιτική απόφαση, επειδή για κείνους Εικόνες και μνήμες επιστρέφουν.
η πολιτική δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα» Αναδύονται οδυνηρές αναμνήσεις:
(σελ. 65 & 66), λέει ο Εντουάρ Λουί "Ένα βράδυ, στο καφενείο του χω-
«Για μας ήταν ζήτημα ζωής και θα- ριού, είπες μπροστά σε όλο τον κό-
νάτου» (σελ 66) σμο πως θα προτιμούσες να είχες
«Δεν πρέπει να ουρλιάξουμε;» γρά- έναν άλλο γιο αντί για μένα. Για πολύ
φει πιο κάτω. καιρό μετά ήθελα να πεθάνω" (σελ.
59). Υπάρχουν γεγονότα, στα οποία ο
Στον κόσμο του πατέρα, έπιναν πολύ πατέρας δεν θέλει να αναφέρεται π.χ
και είχαν μια πολύ σαφή ιδέα για οι φωτογραφίες όπου είναι μεταμφι-
το τι είναι ένας άντρας. Δεν έπαιζαν, εσμένος σε μαζορέτα, ή τα λόγια που
ούτε γελούσαν με τέτοια θέματα, ειδι-
88 είπε για να υπερασπιστεί τον γιο του
κά μπροστά στους φίλους. Έτσι, το να στο αστυνομικό τμήμα (σελ. 57). Μοιά-
έχεις έναν γιο που του άρεσε να παί- ζει να αρνείται τα γέλια που μοιρά-
ζει το κορίτσι στο θέατρο, ένα αγόρι στηκε με τον γιο του, δεν θέλει να τον
που τα πάει καλά στο σχολείο, ήταν βλέπει να κλαίει. Οι δηλώσεις αγάπης
ντροπή. Διαβάζουμε ιστορίες που ο είναι καμουφλαρισμένες.
Εντουάρ Λουί μας έχει ήδη πει στο
"Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελ- Λόγια ενός παιδιού στον πατέρα του,
γκέλ" (μτφ Μιχάλης Αρβανίτης, εκδ.: βγαλμένα με γνήσια αληθινή ορμή
Αντίποδες 2018). Όμως… επιστρέφει από την ψυχή του. Μέσα στο κείμε-
σε αυτές. "…Κι αυτό το έχω ξαναπεί νο βρίσκουμε προτάσεις όπως:«Μου
– δεν πρέπει όμως άραγε να λέω τα φαίνεται συχνά πως σ’ αγαπώ» (σελ.
ίδια και τα ίδια όταν μιλάω για τη ζωή 25) ή «Ήξερα ότι σε αγαπούσα…»
σου, αφού κανείς δεν έχει όρεξη να (σελ.57)
ακούει για ζωές σαν τη δική σου; Δεν Και, λίγο πιο κάτω, αιωρείται μια
πρέπει να λέμε ίδια και τα ίδια μέχρι άλλη πρόταση: «Είναι φυσιολογικό
να μας ακούσουν; Για να τους ανα- να ντρέπεσαι επειδή αγαπάς;» (σελ.
γκάσουν να μας ακούσουν; Δεν πρέ- 57)
πει να ουρλιάξουμε; Τα ζητήματα που θίγει το βιβλίο είναι
«Δεν φοβάμαι να λέω τα ίδια και τα πολλά και πολύπλοκα και αξίζει να δι-
ίδια γιατί αυτό που γράφω, αυτό που ερευνηθούν πολύ και σε βάθος.
