Page 85 - mag_96N
P. 85
του Σπύρου Διαμάντη
Ο αέρας δε βοηθούσε ποτέ το χαρταετό μας να πετάξει.
Απόψε δεν τον έβρισκες, τον είχα κάνει κομφετί.
Με πέτυχες την ώρα που σιγά σιγά τον έριχνα στο δωμάτιο μέχρι
να σου θυμίσει το πρώτο μας σπίτι, καθώς έπεφτε με τρόπο όμοιο,
κάπου κοντά στο κέντρο της πόλης μας, που τώρα δεν είναι.
Άρπαξες το υπόλοιπο και έκανες το ίδιο, ρίχνοντας το από πάνω
μας ώσπου να τελειώσει.
Έπειτα τα χέρια μας είχαν μυρωδιά γνώριμου καμένου.
«Έτσι κι αλλιώς δε θα πετούσε ποτέ» είπες. 85
«Πέταξε» απάντησα, «με τρόπο οικείο σε μας».
Αγκαλιαστήκαμε όπως τότε, που ο έρωτας ήταν η μόνη τελικά
σφαίρα που μας καρφώθηκε στο κεφάλι.
