Page 69 - mag_94

του Σπύρου Διαμάντη

- Μιλούσε μόνος του. Σαν να μην τον ριστώ πολύ. Ίσως χρειαστεί να περά-
ένοιαζε αν άκουγα ή όχι. Του απα- σετε και από το τμήμα. Είναι η τυπική

ντούσα και δε σχολίαζε τίποτα. Συ- διαδικασία.
νέχιζε να μιλάει. Αλλά αυτό ήταν κάτι - Ναι. Ευχαριστώ. Να είστε καλά.

συνηθισμένο.

- Τι έλεγε;

- Γενικολογούσε. Κατέληξε ότι έχει
ζήσει καλά και πλέον έχει σταματήσει

να περιμένει κάτι καλό. Του εξήγησα
ότι οι χαρές της ζωής δε σταματάνε και

δε μου απάντησε. Συχνά όμως το έκα-

νε αυτό. Δηλαδή το να μη με ακούει. Ή
να μη συμφωνεί και να μην επιθυμεί
να συνεχίσει.

- Μάλιστα. Και δε σας φάνηκε περί- 69

εργο;

- Όχι. Δεν υπήρξε κάτι που να με κά-
νει να ανησυχήσω. Κοιτάξτε, για να

σας εξηγήσω, δεν ήταν η πρώτη φορά
που έβγαζε ας πούμε τα εσώψυχα

του. Ήμουν το μοναδικό κοινό του.

Μάλιστα επειδή δεν έβλεπε, έλεγε
πως πολλές φορές φαντάζεται ότι τον
ακούνε πολλοί. Καταλάβαινα πότε τον

έπιανε αυτή η ανάγκη και απλά τον

άφηνα να μιλήσει. Πάντα κατέληγε να
τα βάζει με τον άνθρωπο, δηλαδή με

την κακή του πλευρά. Έλεγε πως αν
η ιστορία του ανθρώπου είχε ξεκινή-

σει να λογαριάζεται από τη στιγμή που
ανακαλύφθηκε το φιλί, όλοι θα ήμα-

σταν καλύτεροι.

- Μάλιστα. Ωραία. Προς το παρόν δεν
έχω να ρωτήσω κάτι άλλο. Σας ευχα-