Page 63 - mag91
P. 63
της Γλυκερίας Παυλίδου
63
Χαμένα για έναν και ένας για όλους δεν ισχύ- μαστε όλοι. Διότι η μνήμη αυτού του
λαού - εκτός από ασθενής- είναι και
ει σε καμιά περίπτωση. Το δείχνουν
άγρια με το δάχτυλο οι μέρες που
επιλεκτική...
καλοκαίρια ζούμε. Την πάρτη του κοιτάει ο κα- Και θυμόμαστε... Τα καλοκαίρια που
θένας. Το βόλεμα του. Τους υπόλοι-
οι παραλίες, το χάραμα, έπαιρναν το
πους τους έχει γραμμένους. Κι όση
εκτυφλωτικό χρώμα του οινοπνεύ-
δύναμη κι αν έχει η πειθώ του λόγου,
φύκια, αχινούς και πεταλίδες που τις
οι πράξεις έρχονται να γκρεμίζουν τις ματος. Θυμόμαστε τις θάλασσες με
λέξεις μία-μία με μανία. ξεκολλάγαμε υπομονετικά με το σου-
Μια ανάσα κάθε βράδυ, μακριά από γιαδάκι... Χωρίς πλαστικά ποτήρια να
την τρέλα που ζούμε είναι η καλύ- επιπλέουν, χωρίς την αποθέωση του
τερη τιμή που μου κάνει πια η ζωή βλακώδους καταναλωτισμού μεταμ-
μου... φιεσμένη σε άχρηστα υποπροϊόντα
Δεν γκρινιάζω... να ξεβράζεται στην άμμο...
Υπάρχουν και χειρότερα... Θυμόσαστε έναν ουρανό χωρίς όζον,
Υπήρχαν και καλύτερα... Και το κακό έναν ήλιο χωρίς καρκίνο, ένα μπλε
είναι ότι τα θυμάμαι... Όπως τα θυμό- ολόλαμπρο χωρίς ρύπους, νέφη,
