Page 117 - mag_83

της Ρούλας Μονογυιού

Αυτός είναι ο ήλιος που ποθούσα να δω

ο έξω κόσμος βιαστικά μεγαλώνει

βιάζομαι να πετάξω και γω
στον ουρανό σαν ασημένιο μπαλόνι

Ο ορίζοντας άνοιξε σαν αγκαλιά
και γω θα τρέξω σ’ άγνωστα μέρη

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι

πηδά στο δρόμο απ’ των σπιτιών τις σκεπές

είναι παιδί και με τραβάει απ’ το χέρι
στο τέλος όλες οι υπόγειες στοές

βγάζουν σ’ ένα φωτεινό καλοκαίρι

Σ’ αυτήν την κατήφεια δε χωρούσα να ζω

στους άλλους να βρίζω τα δικά μου τα χάλια

η αλήθεια μου έγινε θηλιά στο λαιμό

και η αγάπη γύρω απ’ την καρδιά μου τανάλια 117

Ας σβήσει απ’ το στήθος μου αυτή η σκιά

όσα ο καιρός είναι να φέρει θα φέρει

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι...

Κι αν κάτι όλα μέσα μου τα βρίσκει λειψά

και κάθε γιορτή ένα σαχλό καρναβάλι

ας στριμωχτεί στη σκοτεινή του σπηλιά
να περιμένει το φθινόπωρο πάλι

Τώρα ο ορίζοντας άνοιξε σαν αγκαλιά
και γω θα τρέξω σ’ άγνωστα μέρη

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι

πηδά στο δρόμο απ’ των σπιτιών τις σκεπές

είναι παιδί και με τραβάει απ’ το χέρι ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ!

κι οι σκόρπιες άκρες μου ενώνονται δες