Page 62 - EIDOMENH

EΙΔΟΜΕΝΗ... ένα οδοιπορικό

Ο γιός μου με έναν φιλαράκο του προσπαθούσαν να κε-
ράσουν μπισκοτολούκουμα σε κάτι συνομιλήκους τους.

Kάπου εκεί και οι «Κλόουν χωρίς σύνορα» προσπαθούν-
να δώσουν χαρά σε μικρούς και μεγάλους! Τα παιδιά μας
γνωρίστηκαν με τα προσφυγόπουλα μέσα από την δημι-
ουργική απασχόληση, που την είχαν τόση ανάγκη. Δεν έχω
ξαναδεί μολύβια, μπογιές και μαρακαδόροι να δίνουν τόση
μεγάλη χαρά!

Η γυναίκα μου η Χριστίνα έψαξε για να ενταχτεί μαζί με
άλλους στη διανομή των ρούχων και του φαγητού...

Ήρθε η ώρα!

Ανόρεχτα αρχίσαμε να μαζεύουμε με σκοπό να ξεκινή-
σουμε σιγά σιγά για τον δρόμο της επιστροφής μας.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή με πλησιάζουν δύο αξιωμα-
τικοί της αστυνομίας! Ο ένας μου χαμογελά και μου τείνει
το χέρι σε μια συμβολική κίνηση προκειμένου να μου δώσει
τα συγχαρίκια για το εγχείρημα!

- Εύχομαι να το ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ... μου λέει!

Μένω εμβρόντητος!

-Θα το ξανακάνουμε του απαντώ! Να είστε σίγουρος...

Ξανά πίσω, για το σπίτι μας εμείς! Πάλι από την ίδια
δύσκολη διαδρομή με τον κόσμο να πυκνώνει κι άλλο, κι
άλλο! «Που πάει όλος αυτός ο κόσμος» σκέφτηκα φωνα-
χτά! «Λίπασμα για την ανάλγητη Ευρώπη που και η ιδια
τους ξεσπίτωσε». «Τι πολιτισμός είναι αυτός που κατορθώ-
σαμε;» Αυτά σκεφτόμουν βλέποντας τα λεωφορεία να μην
χωρούν πια και εμάς να θέλουμε τόσο πολύ να γυρίσουμε

πίσω στον καταυλισμό...

56