Page 8 - MAG_PLUS

Μια αληθινά φανταστική ιστορία

οδήγησε ακούσια το χέρι μου στη μύτη. Γιατί θα
πρέπει ένας άνθρωπος που κατά πάσα πιθανότητα

έζησε αθόρυβα, να κάνει τόσο αισθητή την αναχώ-
ρηση του από τούτο τον κόσμο δια της όσφρησης;

Βγήκα στο δρόμο. Τώρα πια ήξερα τι να περιμένω.

Ό,τι και χθες και προχθές και αντιπροχθές. Ο ουρα-
νός ήταν σκοτεινός ακόμα, σημάδι ότι δεν είχε ξημε-

ρώσει καλά, καλά. Αυτή ήταν μάλλον η ασφαλέστε-
ρη ώρα για να κυκλοφορήσει κανείς στους δρόμους

μιας πόλης που είχε παραδοθεί ολοκληρωτικά στο
χάος. Έπρεπε να καταστρώσω γρήγορα ένα σχέδιο,

ένα πλάνο κινήσεων. Αποφάσισα να κατέβω τη West
End Avenue μέχρι την 57 οδό, με σκοπό να συνα-
η
ντήσω την 60 στα ανατολικά του Central Park. Στό-
η
χος μου ήταν να περάσω τη γέφυρα του Queensboro

και από εκεί ίσως κατάφερνα να πάρω τον αυτοκινη-
τόδρομο 87 για Καναδά. Κάθε σκέψη να διασχίσω το
Central Park έφυγε αμέσως από το μυαλό μου καθώς

από τα σπλάχνα του ξεπήδαγε ακόμα ο κουρνιαχτός
των μαχών ανάμεσα σε ανθρώπους που κομματιά-

ζονταν για ένα κομμάτι ψωμί, αφού οι πάπιες οι σκί-
ουροι και οι υπόλοιποι βρώσιμοι ένοικοί του είχαν

εκλείψει από τις πρώτες κιόλας ημέρες του πανικού.

[ 4 ]