Page 35 - mag113

Τις ιστορίες και τις αναμνήσεις

που εκείνες κουβαλούν και τις

ιστορίες που εκείνα σκαρώνουν.

Γιαγιά και παιδί γίνονται

συχνά ένα, σε ένα φανταστικό

(ή ανύπαρκτο) χώρο,

όπου ο χρόνος δεν έχει και πολύ

μεγάλη σημασία.

Μόνο αυτό που κρατάμε μέσα

μας. Ανοιχτές, λοιπόν, εικόνες

σε ερμηνείες, κυρίως μέσα

από τα λαμπερά μάτια των μι-

κρών μου πρωταγωνιστών και

την ιδιαίτερη ικανότητά τους να

αντιλαμβάνονται τον κόσμο. 35

Όλα ζωντανεύουν στο μυαλό

ενός παιδιού, το παιχνίδι,

η χαρά, η λαχτάρα, οι μεγάλες

τους αγωνίες, κι οι μεγάλες τους

στιγμές, μια παράσταση.

Να και κάποιοι φόβοι που…

έμαθαν να φοβούνται και παίρ-

νουν μορφές τεράτων πολύχρω-

μων κι αξιοπερίεργων.

Έτσι κι αλλιώς το βίωμα

που γίνεται η ανάμνηση,

δεν είναι τίποτα άλλο παρά

ό,τι θυμόμαστε, όπως ακριβώς

το θυμόμαστε.