Page 84 - mag_01

ΟΙ ΦΙΛΟΙ
Ìa˜

Αυτή η σελίδα σας ανήκει...

Αυτή η σελίδα ή και περισσότερες θέλουμε να φιλοξενεί κάτι δικό σας πάντα επώνυμα.
Τι στο καλό, μόνο οι της τηλεόρασης είναι επώνυμοι; εμείς δεν είμαστε;
Αυτό με τους δήθεν επώνυμους και τους δήθεν επίσημους δεν το κατάλαβα ποτέ.
Επώνυμο θα έχουμε μόνο στους λογαριασμούς;
Στείλτε μας λοιπόν από κείμενα, φωτό, προτάσεις, ανέκδοτα και καλά λόγια.
Τα ...κακά από το τηλέφωνο!
Εμείς θα σας περιμένουμε (magazine@bonusmallmag.gr)
Μη μας στήσετε γιατί είπαμε, έχουμε και Πάσχα και εκλογές.

Με λένε Έλοντι της Ελίνας

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να πεθάνετε; Εννοώ τι θα γίνει εκεί; Θα βρεθείτε στο παράδεισο, θα
μετενσαρκωθήτε; Κι αν απλώς κοιμάστε; Το έχετε σκεφτεί;Εγώ ναι. Ξέρω τι θα γίνει με εμένα. Απλά
δεν θα πεθάνω. Δεν το λέω εγωιστικά. Το έχω προσπαθήσει. Είμαι εκατόν εικοσιεννέα χρόνων και ακό-
μα δεν έχω πεθάνει. Ζω και ξαναζώ τον εφιάλτη. Ξυπνάω και ξέρω τι θα γίνει. Ζω και το καταριέμαι.
Έχω ζήσει την ίδια μου τη ζωή 126 φορές. Δεν υπάρχει τίποτα για να το αλλάξει αυτό. Δεν υπάρχει
κανείς σαν και εμένα. Εμένα, μία εγκλωβισμένη αθάνατη. Μπορώ να πεθάνω. Αρκεί να σκοτώσω κά-
ποιον, κάποιον σαν και εμένα. Και μετά; Τι; Θα βρεθώ μαζί με τους ομοίους μου; Να ζω ξανά και
ξανά την ζωή. Την ζωή αυτού που σκότωσα. Ξανά και ξανά. Θα πληρώσω τον πόνο που του προκάλεσα.
Έχω κρατήσει την πρώτη μου ζωή. Με λένε Έλοντι. Έλοντι Γουίσπερερ. Όλη η οικογένεια μου έτσι
ήταν. Όλοι, εκτός από έναν. Την μητέρα μου. Μία κανονική με τόσο μικρή ζωή που δεν είχε μάθει την
πλήρη έννοια του «ζω». Γιατί; Γιατί ήταν ίδια με όλους τους άλλους απλώς ήρθε από μία διαφορετική
οικογένεια. Είμαι μία Ιμόρταλ. Έτσι λέγεται το είδος μου. Και το πιο παράξενο; Η άλλη μισή είμαι
άνθρωπος! Τα μόνα κοινά χαρακτηριστικά με τους υπόλοιπους Ιμόρταλ είναι τα άσπρα μου μαλλιά.
Ολόλευκα. Σχεδόν γκρι. Τα μεγάλα μου μαύρα μάτια. Το χλωμό μου δέρμα. Όμως δεν χρειάζεται να
αφαιρώ ζωές για να ζω. Δηλαδή. Όπως εμείς οι άνθρωποι (θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο)
τρώμε φαγητό, δηλαδή άλλα ζώα, αυτοί τρώνε ένα κατώτερο είδος. Δηλαδή ανθρώπους. Το πρόβλημα
είναι ότι μαζί με την ζωτική τους δύναμη κληροδοτούν και τα συναισθήματα τους, τις αναμνήσεις
τους. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Αν σκοτώσεις έναν Ιμόρταλ (έστω και μισό) παίρνεις την ίδια του
την ψυχή. Δηλαδή όλες τις ψυχές που έχει καταβροχθήσει και έχει γίνει ένα με αυτές.
Για αυτό και γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Μόνο ένας έχει σκοτώσει Ιμόρταλ. Ο πρώτος Ιμόρταλ. Ο
αρχηγός και ο καθοδηγητής μας. Και κάτι ακόμα χειρότερο. Ο πρώτος Ιμόρταλ ήταν ο μπαμπάς μου.
Το έχω διαγράψει από την μνήμη μου. Προσπαθώ να μην τον θυμάμαι. Κι όμως. Έχουμε μια μεγάλη
ομοιότητα. Έχω πάρει την δίψα του. Τη δίψα του για τους ίδιους τους Ιμόρταλ. Την ίδια μου την οικο-
γένεια. Όμως μόνο εγώ το ξέρω. Εγώ και ο μπαμπάς μου. Φυσικά και δεν πέθανε. Πού και πού μαθαίνω
νέα του. Η δίψα του μεγαλώνει. Μεγαλώνει κάθε φορά που σκοτώνει. Και δεν σκοτώνει ανθρώπους.
Σκοτώνει Ιμόρταλ. Καταβροχθίζει για εκείνον και όσους σκότωσε. Μέρα με την μέρα μεγαλώνει. Η δίψα
και ο θάνατος που σπέρνει στο διάβα του. Εκτός από την παράξενη δίψα μου, έχω και κάτι μοναδικό.
Μπορώ να σκοτώνω και να αφομοιώνω. Όμως. Τους κλέβω τη ζωή και παίρνω τα χαρακτηριστικά τους.
Γίνομαι ένα με αυτούς. Δεν το προκαλώ γίνεται. Δεν το έχω δοκιμάσει και για αυτό έχω εγκλωβιστεί.
Να ζω και να ξαναζώ τη ζωή μου. Να ξέρω τα πάντα πριν συμβούν. Το προτιμώ. Το προτιμώ από το να
σκοτώσω. Και ξέρω ότι δεν θα μου αρκούν μόνο οι άνθρωποι. Θα χρειάζομαι Ιμόρταλ. Πώς το ξέρω;
Το έπαθε ο αδερφός μου. Τον είδα να σκοτώνει τον ίδιο μου τον παππού. Πήγε να σκοτώσει εμένα.
Όμως δεν τα κατάφερε. Με αγαπούσε υπερβολικά...

Η Ελίνα, άρχισε να γράφει και μας έστειλε τις πρώτες σκέψεις - ιδέες για το μυθιστόρημά της. Την
ευχαριστούμε και με χαρά φιλοξενούμε την πρωτόλεια γραφή της, πιστεύοντας ότι σε επόμενα
τεύχη μας θα παρουσιάσουμε σε συνέχειες τις περιπέτειες της ηρωίδας της Elondi.
Υ.Γ. Η Ελίνα είναι 12 ετών και λατρεύει τα βιβλία και τις ...σημειώσεις.
84