Page 4 - mag_10

Edito_real

ΚΑΛΉ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ...3 Α
Το σύνηθες αρχές του χρόνου είναι να στέλνουν όλοι ευχές, να τα
βλέπουν όλα καλά και να τελειώνουν. Για μένα, οι ευχές σίγουρα
υπάρχουν αλλά είναι και η πρώτη φορά που μια φουρτουνιασμένη

θάλασσα από σκέψεις, σα να προσπαθεί απεγνωσμένα να βγει με

ειρμό, από το στόμιο ενός μπουκαλιού.

Φυσικά, είναι ακατόρθωτο.
Ξεκίνησα να γράφω και όλο σβήνω, σκίζω και ξαναρχίζω, αυτό που

θέλω να πιστεύω, ότι διαβάζετε στις πρώτες σελίδες του περιοδικού

μας, το EDITO_REAL.
Όλα μέσα μου είναι ταραγμένα, προβληματισμένα απ’ όσα συμβαί-

νουν γύρω μας.
Δεν ξέρω από που ν’ αρχίσω και που να τελειώσω.
Θέλω να πω πολλά χιλιοειπωμένα αλλά ταυτόχρονα σημερινά και

4 αναγκαία.
Θέλω να γράψω για τις αιτίες και αφορμές που κι αυτές είναι πολυ-

συζητημένες.
Θέλω ν’απαντήσω πρώτα σε μένα στα γιατί που έμειναν χωρίς διότι.
Να δώσω μια ερμηνεία για την απώλεια των αξιών.
Να καταλάβω γιατί αυτή η αλλαγή στη συμπεριφορά των οικείων,

φίλων και γνωστών.
Και τη στιγμή, που το αδιέξοδο μέσα μου, συνέχιζε τη μανιασμένη
του θαλασσοταραχή, ταυτόχρονα, το ίδιο το αδιέξοδο, πολεμούσε
απεγνωσμένα, χωρίς όμως επιτυχία, θέλοντας να ηρεμήσει και να με

ηρεμήσει.
Ασυναίσθητα, έβαλα το χέρι μου στον αυχένα για να ελαττώσω την
πίεση που αισθανόμουνα και τότε... άκουσα το Θανάση Παπακων-
σταντίνου να δίνει φωνή στη σκέψη μου λέγοντας μεταξύ άλλων στο

τραγούδι του «Ορυχεία»
... Πολλές φορές προσπάθησα, μ’ αυτά τα γαμημένα, αντί να βγουν

στα χείλη μου σφηνώνουν στον αυχένα...
Έτσι λοιπόν, ξαφνικά, ήρεμα και απλά, γαλήνεψε η φουρτούνα μέσα

μου, λες κι οι στίχοι έβαλαν σε μια σειρά, στη σωστή σειρά, τις σκέ-

ψεις κι από το στόμιο του μπουκαλιού, βγήκε αυτό που τόσες μέρες
με παίδευε, ήθελα και θέλω να σας, να μας, το προτείνω.