Page 47 - mag_25
P. 47
της Τζίνας Δαβιλά
http://www.iporta.gr/
«Δεν μπορώ να φανταστώ αυγό μελάτο. Δεν έδωσε δε-
τίποτα πιο φανταστικό από κάρα τσακιστή για τα χρήμα-
την πραγματικότητα» έλεγε τα, ήταν ούτως ή άλλως η ζωή
ο Ντοστογιέφσκι. του γεμάτη. Είχε μια γοργό-
να-χορεύτρια ζωγραφισμένη
γώ πάλι, δεν μπορώ να στο αριστερό του μπράτσο .
φανταστώ τίποτα πιο «Αυτήν, έλεγε, όταν πεθάνω,
Ε γήινο και πραγματι- θέλω να την κάνετε αμπαζούρ
κό από αυτό που ζω με την για να φωτίζει τα όνειρα των
φαντασία μου. Κάπου εκεί στερημένων».
στα πιο ματωμένα και μονα- Χτύπησε την γροθιά στο μα-
χικά όνειρά μου βρίσκεται ο χαίρι της ζωής, δεν την φο-
Καββαδίας. Ο «αμαρτωλός», βήθηκε, την αντιμετώπιζε
ο μελαγχολικός, ο αναρχι- ευλαβικά. Πάντα. Αιμορρα-
κός ποιητής. Ο γερό-σοφός γούσε με την ποίησή του, μά-
ναυτικός που έζησε για τα τωνε μαζί της στο μπλε των
μπάρκα τα μεγάλα. Ο ιδανι- ωκεανών που όργωσε και
κός και ανάξιος εραστής που λάτρεψε. Όπως αιμορραγώ
δεν κατάφερε να θαφτεί στην κι εγώ κάθε φορά που νοιώ- 47
θάλασσα που τόσο αγάπησε. θω αταξίδευτη, πειθαρχημέ-
«Αν ο Κολόμβος βρήκε την νη και άδεια σαν το καράβι
Αμερική, εμείς δεν βρήκα- που σαπίζει στο καρνάγιο.
με τη δική μας ήπειρο για Κάθε φορά που πατώντας τα
να ξεμπαρκάρουμε» έλεγε πόδια στην γη μιλώ και νοι-
στους φίλους του. Στο ταξίδι ώθω σαν να ψιθυρίζω στην
του, τον Φλεβάρη του ΄75, οι γλώσσα της θάλασσας, σαν
φίλοι δεν του κούνησαν μα- να με ακούν μόνο τα γλαρο-
ντήλια, «αυτά έλεγε είναι για πούλια, σαν να με καταλα-
τους αταξίδευτους τους στε- βαίνουν μόνο τα ψάρια. Σαν
ριανούς». να είμαι ξένη. Κάθε φορά
Αγάπησε την θάλασσα περισ- που κάτι με πικραίνει παίρ-
σότερο και από τις γυναίκες νω σκληρές αποφάσεις για
που είχε ζωγραφισμένες στο να μην ατιμάσω το χέρι μου
σώμα του, αυτές που στοί- χτυπώντας κάποιον. Και θυ-
χειωσαν την ποίησή του με το μάμαι ένα φιλαράκι που πά-
Καρχηδόνιο επίχρισμά τους. ντα μου λέει: «ό,τι δεν σου
Αυτοεξόριστος και κοσμο- αρέσει, ό,τι δεν αντέχεις, δί-
καλόγερος της ζωής, έζησε πλα είναι η θάλασσα… πέτα-
ερήμην της και εναντίον της ξέ το μέσα».
βλέποντας την πάντα ανά- Και εκεί, νοερά και φυσικά,
ποδα. Έβλεπε το θάνατο σαν βρίσκεται ο Καββαδίας.
