Page 11 - mag_30

της Λίνας Ιορδάνου

11

η γρανάδα της μουσικής και της ποίησης! Ένας πί- μέσα στο μαγνάδι της τέχνης,
νακας ζωγραφικής με φόντο τις πλαγιές της Σιέρα Νεβά- ένα συμβολικό αναίμαχτο νό-
δα,πανέμορφοι οικισμοί σε λόφους και κοιλάδες και μια ημα.»
αρχιτεκτονική αξιοπρόσεκτη και εκλεκτή. Έμβλημα και ση- Κάποιοι λένε πως είναι
μείο αναφοράς η Alhambra ή κόκκινο φρούριο, με τα παλά- η ομορφότερη πόλη της
τια Nazaries και τους κήπους Generalife, έχει ανακηρυ- Ισπανίας... πήρε το όνομά
χθεί κληρονομιά της ανθρωπότητας απο την Unesco. της από τις πολλές ροδιές
Generalife θα πει κήπος του παραδείσου, και όντως... κά- που υπάρχουν στη γη της.
πως έτσι μάλλον θα είναι ο παράδεισος, λίμνες, λουλού- η γειτονιά του albaicin
δια, καταρράκτες, δέντρα και κυρίως ελιές... μα και το Valparaiso απ'
Ο νίκος Καζαντζάκης στο "ταξιδεύοντας ισπανία" τα ομορφότερα σημεία.
έγραφε «Όταν δρασκέλισα το κατώφλι της Αλάμπρας κι έριξα Στο Valparaiso ή γειτονιά
αρπαχτικά τη ματιά στο θάμα που απλώνουνταν μπροστά μου, των Τσιγγάνων ο ήχος
ένιωσα ευτύς ανατριχιάζοντας: Όλα τούτα που συση-λίζουν του φλαμένκο πλανάται
μπροστά μου –λιγνές κολόνες, ανάλαφρα τόξα, ξόμπλια, χρώ- ακόμα και στην απόλυτη
ματα, αυλές, νερά– είναι παιχνίδι της φαντασίας, θα φυσήξω κι ησυχία. Στις σπηλιές του
όλα θα σβήσουν. Περνούσα από αίθουσα σε αίθουσα και μου Valparaiso οι Τσιγγάνοι
φαίνουνταν πως έμπαινα σ' ένα ανατολίτικο απίθανο παραμύθι παίζουν το αυθεντικότερο
κι άκουγα χίλιες μια νύχτες τη Σεχαραζάδη, την ψυχή του αν- φλαμένκο... μόνο και να τη
θρώπου, να δηγάται. Κι όσο δηγόταν, ο Θάνατος κρατιόταν και φανταστείς την εικόνα, τα-
δεν έπεφτε απάνω της να της νεκρώσει το στόμα, γιατί λαχτάριζε ξιδεύεις με εισιτήριο χωρίς
κι αυτός ν' ακούσει τη συνέχεια. Άκουγα, άκουγα, περνώντας επιστροφή!
από κολόνα σε κολόνα, κι όλοι οι αιματεροί θρύλοι έπαιρναν, Στο κέντρο της Ανδαλου-