Page 32 - mag_26
P. 32
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ...
Rainer Maria εξαιτίας ακριβώς των αναστατώσεων που
RILKE παρεμβάλλονται πιεστικά και μεταδίδο-
νται σε κάθε τι που ξεκινά να φτιάξει κανείς
(ακριβώς όπως συνέβαινε στον πόλεμο!),
εξαιτίας των γενικών συνθηκών που ολι-
σθαίνουν και πάλι προς το χειρότερο. Ως
προς αυτό μπορώ να διεκδικήσω κατά λέξη
για λογαριασμό μου μερικές από τις δικές
σας φράσεις ας πούμε: « Ήδη κατά τη διάρ-
κεια της μέρας οι μισές από τις σκέψεις μου
δε μου ανήκουν πλέον κι οι νύχτες είναι
γεμάτες από εμπύρετα οράματα». Αυτήν, κι
άλλες ακόμα... Γιατί κι εγώ τα ίδια περνώ.
- Τί συμβαίνει; Και τι είμαστε εμείς μέσα σε
τούτα τα συμβάντα; Είναι, επίσης όπως και
στον καιρό του πολέμου, μια ξένη δυστυ-
χία στην οποία εμπλέκεται κανείς, οχληρή,
δίχως ωστόσο να μας αφορά-. Δε φαίνε-
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ται συχνά σα να μπορούσε κανείς με μιαν
ανάσα να υψωθεί πάνω και πέρα απ’αυτά;-
ΣΕ ΜΙΑ Συχνά πάλι, όπως όταν βαδίζει κανείς σε
ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ καλοκαιρινά λιβάδια κι αγγίζει φευγαλέα
32 ένα χαμηλό άνθος που απαντά ελευθερώ-
Εκδόσεις ΡΟΕΣ νοντας μια μοσχοβολιά, βρίσκει κάποιαν
αδιόρατη αίσθηση παρηγοριάς, που μετα-
δίδεται αμέσως σα να προέρχεται από πε-
Πύργος του Μυζότ ρισσεύματα που παρακρατήθηκαν... Η ίδια
στο Σιέρ (Βαλαισία), Ελβετία, η επιστολή σας βρίθει τέτοιων εκπλήξεων,
2 Φεβρουαρίου 1923 τέτοιων καθαρών ευωδιών της καρδιάς,
τις οποίες γνωρίζει μόνον όποιος πέρασε
ι ίδιοι φόβοι και οι απερίγραπτες μέσα από μιαν απόλυτη φτώχεια.
ανατροπές, που τόσο σας κάνουν Για μένα έτσι όπως εγώ βλέπω τα πράγ-
Ονα υποφέρετε, με οδηγούν ολοένα ματα και, σύμφωνα με τη φύση και την ενδι-
και περισσότερο στη σιωπή. Πόσες φορές, άθετη κλίση μου, είμαι αναγκασμένος να τα
αγαπητή φίλη, δεν έβαλα μπρος ν’απαντή- βιώσω, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμα-
σω στην προτελευταία συγκινητική επιστο- νία είναι αυτή που, καθώς δεν αποκτά επί-
λή σας και το ανέβαλλα κάθε φορά για μια γνωση του εαυτού της, στέκει εμπόδιο για
καλύτερη και πιο χαρούμενη ώρα: Για να τον κόσμο ολόκληρο. Η πολλαπλότητα και
ξέρετε καλά πόσο την έβαλα στην καρδιά η ευρύτατη αγωγή των οικογενειακών μου
μου (με το μεγάλο της τετράφυλλο). Όμως καταβολών με βοηθούν να κρατήσω μιαν
πολλές ανασφάλειες σκίασαν το καλοκαίρι ιδιότυπη απόσταση, ώστε να μπορώ να το
και κυρίως το φθινόπωρό μου κι αν τώρα, διαγνώσω αυτό. Το έτος 1918, τη στιγμή
μοναχός στον παλαιό μου πύργο, επιχειρώ της κατάρρευσης, η Γερμανία θα μπορούσε
να κάνω αυτόν το χειμώνα να μοιάσει όσο να ντροπιάσει και να συγκλονίσει τους πά-
γίνεται στον καλό τον προηγούμενο, είναι ντες, τον κόσμο όλο, με μια πράξη βαθιάς
κι αυτό κοπιαστική υπόθεση, ενμέρει γιατί αλήθειας και μεταστροφής. Απαρνούμενη
η υγεία μου δεν είναι τόσο ομαλή, ενμέρει δηλαδή εμφανώς και αποφασιστικά την
