Page 107 - mag_29

...επιλέγει η Ρούλα Μονογυιού

Ήθελα να μου πεις, ξέρεις καμιά σελίδα μαρξισμού
Σύντροφε, κοιμάσαι;
που να βουλιάζουνε οι λέξεις στο χαρτί

σαν τη σιωπή μου
στις κόρες των ματιών της;

μέρες που ξεγλιστράνε μέσα απ’ τα χέρια
Μέρες χωρίς σημάδι
σαν την ομίχλη ανάμεσα σε νύχτα και ξημέρωμα
μέρες και μέρες γειτονιά μου μια θάλασσα κλειστή.

σα να μοιράζουν δίκια το ψωμί και το κουράγιο
Πασχίζω να δεχτώ τα πρωινά

να βράσουμε ξανά την κακαβιά στο ακροθαλάσσι
σα να μπορούμε ακόμα
Πρίμα μεσάνυχτα ως γυρνάν τα πυροφάνια και η μπουνάτσα

είναι γεμάτο σκόνη και σκουριά του ντενεκέ.
Το νερό που πίνουμε
Έχω το μαντίλι σου μα δε σουρώνω πια τα λόγια

όπως κι ο φίλος Αυγουστής

δε δίνει διάρα 107
μην του χαλάσει η τσάκιση
καθώς πασχίζει να λυγίσει το ξύλινο ποδάρι.

Έτσι κι αλλιώς αυτό το αίμα
δεν το πληρώνουν χρόνια λευτεριάς
μήτε κι οι άνοιξες που αν κάποτε ξανάρθουν

θα μου σφαντάξουν σαν χρυσές

Μόνο να φτάσουν γρήγορα οι λέξεις
οδοντοστοιχίες.

κι ας φτάσουν οι στιγμές
σαν άμμος μες στα μάτια σου

κι ας φτάσουνε οι παύλες
σα νευριασμένο τικ στο βλέφαρό σου:
Φωτογραφία ελήφθη. Προτιμώ πρωτότυπον.

Έτσι κι αλλιώς τα γράμματά μας

σκοντάφτουν πάντα
στις απεργίες των τριών τα

και στη λογοκρισία. ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ!

Μούδρος 1948