Page 97 - mag_36

...επιλέγει η Ρούλα Μονογυιού

Θα τραβήξω μια γραμμή να ενώσω τ’ αστέρια

θα τραβήξω μια γραμμή τις πόλεις να ενώσω

θα τραβήξω στα φώτα που όλα μοιάζουν με ξένα

κι ύστερα πάλι ψηλά θα χαθώ σαν σκιά

Θα τραβήξω για σένα που συχνά αχνοφέγγεις
του Θεού το άδειο βλέμμα μοναξιά κι όλο φεύγεις

Θα τραβήξω στο δρόμο που όσο πάει μακραίνει

στα χωριά που φωτίζουν μες στην νύχτα που τρέχει γλυκά

Από θάλασσες άδειες θα κλέψω τη μέρα

να χωρέσω ξανά στα σκοτάδια του κόσμου

άδειους δρόμους περνάω μα παντού είσαι φως μου

στις βιτρίνες να καις τα σκοτάδια του κόσμου

Απ’ το σπίτι θα βγω με παράξενα ρούχα 97

της βροχής το παιχνίδι με το χώμα θα παίξω

θα τραβήξω για εκεί που τα όνειρα λένε

στις ψυχές των ανθρώπων παραμύθια που καίνε ξανά

Από θάλασσες άδειες θα κλέψω τη μέρα

να χωρέσω ξανά στα σκοτάδια του κόσμου
άδειους δρόμους περνάω μα παντού είσαι φως μου

στις βιτρίνες να καις τα σκοτάδια του κόσμου

Θα τραβήξω μια γραμμή να ενώσω τ’ αστέρια

θα τραβήξω μια γραμμή τις πόλεις να ενώσω

θα τραβήξω στα φώτα που όλα μοιάζουν με ξένα

κι ύστερα πάλι ψηλά θα χαθώ σαν σκιά

ακούστε το!
Θα τραβήξω για σένα που συχνά αχνοφέγγεις
του Θεού το άδειο βλέμμα μοναξιά κι όλο φεύγεις