Page 27 - mag_37

της Christine

christina.micheli

Παραμονές πρωτομαγιάς και φέτος ο βροχερός καιρός προνόησε να γεμίσει ο

τόπος σπάρτα και παπαρούνες. Όσοι πλέξουν στεφάνια, δε θα δυσκολευτούν να
τα κάνουν «υπερπαραγωγή», όπως συνηθίζει να αστειεύεται αγαπημένη φίλη. Δεν

ξέρω να πλέκω, ούτε ρούχα, ούτε σεμεδάκια, ούτε λουλούδια, μόνο λίγο τις λέξεις
μεταξύ τους μπορώ να πλέξω. Θαυμάζω όποιους μπορούν με επιδέξια χέρια να

πλέκουν περίτεχνες δημιουργίες κάθε μορφής. Με παγώνουν όσοι μπορούν
να πλέξουν δόλια σχέδια κάθε είδους και να τα εφαρμόσουν. Όποιοι μπορούν

να βγουν νύχτα, ντυμένοι το σκοτάδι της στο κορμί και την ψυχή τους και να
ρίξουν δηλητήριο, καμουφλαρισμένο μέσα σε λαχταριστή τροφή για να σκοτώ-

σουν ανυποψίαστα τετράποδα. Χωρίς να λογαριάσουν τίποτα, εξυπηρετούν ό,τι
γεννά το αρρωστημένο τους μυαλό. Δεν αντιλαμβάνονται τη φρίκη και την οδύνη

του άτυχου ζώου, το οποίο πεθαίνει μαρτυρικά. Δεν ταράζεται η καρδιά τους από
την εικόνα ενός μικρού παιδιού που κλαίει και χαϊδεύει τον αγαπημένο, παγω-

μένο πια, μαλλιαρό φίλο. Δεν θλίβονται στη σκέψη πως θα προκαλέσουν πόνο,
οργή και μια δυσάρεστη ανάμνηση ζωής σε συνανθρώπους τους, οι οποίοι δεν

τους έχουν βλάψει. Αυτόκλητοι, ενδεχομένως, σωτήρες της γειτονιάς, η οποία
ενοχλείται από τα γαβγίσματα, ή φοβάται μην πέσει θύμα επίθεσης. Κρύβουν καλά

τα σαδιστικά τους ένστικτα και τις προσωπικές τους ανάγκες κάτω από το μανδύα
της γενίκευσης. «Αφού ενοχλεί εμένα» ή «Αφού φοβάμαι εγώ δεν μπορεί, το ίδιο 27

νιώθουν όλοι». Αθόρυβα, ανώνυμα και απρόκλητα χύνουν το φαρμάκι που έχουν
μέσα τους έξω και πάνω σε ξένες ζωές. Γεμάτοι αλαζονεία, χωρίς τον παραμικρό

ενδοιασμό ή δισταγμό, χωρίς κανέναν ηθικό εσωτερικό φραγμό και όριο, κινού-
μενοι μόνο από και προς το μικρό εγωκεντρικό τους σύμπαν, θέτουν το σχέδιο

σε εφαρμογή. Συνήθισα με τον καιρό να μην έρχονται τα πράγματα όπως τα έχω
επιθυμήσει, μα δε μπορώ ακόμα να συνηθίσω την αθλιότητα. Με δυσκολεύει ο, με

πρόθεση, βιασμός της δικής μου ζωής για να εξυπηρετηθεί το βόλεμα της ζωής
κάποιου άλλου. Σιχαίνομαι τη φράση «αν είμαι εγώ καλά θα είναι καλά και οι γύρω

μου». Μη με παρεξηγήσετε δεν αναφέρομαι σε εκείνους οι οποίοι θέλουν να τα
βρουν με τον εαυτό τους και να είναι ισορροπημένοι στη ζωή και τις σχέσεις τους

με τους άλλους – αυτό άλλωστε προϋποθέτει βαθιά επίγνωση, πνευματική και συ-
ναισθηματική εξέλιξη. Μιλάω για όσους νομίζουν ότι η ευτυχία, η ευημερία και

η επιτυχία είναι αποκλειστικά δικό τους προνόμιο. Για εκείνους, οι οποίοι δεν
σταματούν μερικά λεπτά να πάρουν κάποια απόσταση από τα πράγματα και να

δουν με ποιο τρόπο οι δικές τους επιθυμίες ή η εν γένει δική τους συμπεριφορά
επηρεάζει με θετικό ή αρνητικό τρόπο τις ζωές άλλων ανθρώπων. Για εκείνους

οι οποίοι σφυρίζοντας αδιάφορα στην καλύτερη περίπτωση ή επιχαίροντας θρι-
αμβευτικά στη χειρότερη, τσαλαπατάνε τα όμορφα όνειρά σου και σε γεμίζουν

εφιάλτες. Σε βλέπω στον ύπνο μου και κλαίω. Αντίο Τσίκο…
Christine