Page 83 - mag_38

της Κέλλυς Ντοβέλου

Κάποτε ζούσε σε μια ακροθαλασσιά, ένα βοτσαλάκι. Κάθε μέρα
αγνάντευε τη θάλασσα κι όταν ερχόταν το κύμα έπαιζε μαζί του

χαρούμενο. Αυτή η ακροθαλασσιά ήταν για το βοτσαλάκι η πατρί-
δα του. Την αγαπούσε πολύ κι ονειρευόταν πως, σα θα μεγάλωνε,

θα γίνονταν ένα μεγάλο βότσαλο που δε θα φοβόταν τ' αφρισμένα
κύματα!

Όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι η άμμος, τα βότσαλα, τα κοχύλια...
Ήταν όμορφη η ακροθαλασσιά τους, όλοι την αγαπούσαν πιο πολύ

κι από το πολύ και πίστευαν πως τίποτα μα τίποτα δεν θα χαλού-
σε ποτέ την ευτυχία, που τους έδινε αυτή η αγάπη.

Ώσπου μια μέρα ένα μεγάλο θυμωμένο αφρισμένο κύμα άρχισε να
χτυπά την ακροθαλασσιά κι ύστερα ήρθε κι άλλο κι άλλο, το ένα

πιο θυμωμένο απ' το άλλο. Πόλεμος είπαν τα μεγάλα βότσαλα,
μα για το μικρό βοτσαλάκι φόβος ήταν... 83

Χωρίς να το καταλάβει καλά καλά το βοτσαλάκι βρέθηκε με τ'
αλλά βότσαλα να παλεύει μέσα σε μια βάρκα με τη μοίρα της θά-

λασσας. Ένας μεγάλος βράχος γκρίζος σκοτεινός τους είχε πείσει
γι' αυτό το ταξίδι με την υπόσχεση πως υπάρχουν αλλού ομορφό-

τερες ακροθαλασσιές..
Μα η βάρκα άρχισε να γέρνει, πολλά τα βότσαλα...

Το βοτσαλάκι φοβόταν, είμαι βαρύ σκεφτόταν, θα βουλιάξω, θα
βρεθώ στον πάτο της θάλασσας... μα εγώ ονειρεύομαι να γίνω

πάλι ένα βοτσαλάκι ακροθαλασσιάς κι όχι ένα βότσαλο στον πάτο
της θάλασσας...

Νύχτωσε, άλλη μια νύχτα μέσα στις τόσες νύχτες, που πάλευαν
με τη μοίρα της θάλασσας...

Το βοτσαλάκι κοίταξε ψηλά στον ξάστερο ουρανό...
Προσευχήθηκε! Σαν από θαύμα γέμισε η μοίρα της θάλασσας χάρ-

τινα καραβάκια ελπίδας που ταξιδεύουν προς την ελευθερία.
Ας βοηθήσουμε όλοι, να φτάσουν σε μια ακροθαλασσιά!