Page 59 - mag_43

του Νικόλα - Αντώνη Πολυκανδριώτη

Διδάχτηκα όμως να βρίσκω τ' όνομα σου

στις ακρογιαλιές θαμμένο

κάτω από τα κοχύλια...

Οι πόθοι μου ειπώθηκαν

ε εσένα πλέον σ' απωθημένα κάποτε.
Ώρες περνούσαν απ' το δέρμα μου
μου είναι αδύνατον να ξεχωρίσω

την ανάγκη από την αγάπη, τα λεπτά γινόντουσαν γραμμές στα χέρια

την προσκύνηση του πιστού έφευγε το χτες βιαστικό
από το γονάτισμα του απεγνωσμένου.
να φτάσει το σήμερα

Με εσένα πλέον έτρεχε το σήμερα βιαστικό
μου είναι αδύνατο να ξεχωρίσω να φτάσει το αύριο
αν είμαι αυτός που εκλιπαρεί ή προσεύχεται.
έχανα ,έχανα όμως το τώρα..

Με εσένα πλέον Ζωντάνεψέ με με το άγγιγμά σου 59
την μέρα αυτοεξορίζομαι τίποτε άλλο δεν χρειάζομαι
τα βράδια πάλι επιστρέφω στην καρδιά σου.
για να νιώσω άνθρωπος.

Αναρωτιέμαι Ένα φιλί,
μήπως χαθήκαμε μέσα στα ποιήματα...
μια αγκαλιά,
τα λόγια μου, τα λόγια σου κι η θάλασσα

η μια ψυχή στην άλλη.
το πιο βαθύ μας δάκρυ... η δίοδος να περάσει

Δεν ξέρω αν λύγισα Γιατί τι είναι η αγάπη;

ρώτα την νύχτα Ξόδεμα ψυχής,
κάποτε άνοιγες τα μάτια σου συλλαβισμός σώματος,

και την υποδεχόσουν ψηλάφιση της ανασφάλειάς μας.

μ' όλα τα φώτα της, Σε χρειάζομαι επειδή σ' αγαπώ.

μ' όλα τα πάθη της, Στο δειλινό ακουμπάω έναν ήλιο

μ' ολα τα λάθη της, δίπλα σ' ένα σύννεφο
πάνω απ' το σύννεφο μια σελήνη.

μ' εμένα...
Ποτέ δεν έμαθα να γράφω Έτσι ενώνω σε μια ζωγραφιά
τοποθετώ ασύντακτα τα όνειρα στ' αστέρια.
εμένα με εσένα.